Het gezin als pakketje

Een huisarts meldt haar zorg over een kind aan bij zorgaanbieder A. Er blijkt van alles aan de hand, speelt al jaren. Moeder is verstandelijk beperkt, kan haar vier kinderen niet aan. De kinderen hebben ook een verstandelijke beperking, psychiatrische problemen of een combinatie daarvan. Een zogeheten multiprobleemgezin (MPG).

Ze waren eerst naar stichting M. verwezen. Maar M. vond dit te zware problematiek. Nu komt gezin bij A., gespecialiseerd in individuele stoornissen. A. legt verbinding met O, die ingewikkelde gezinnen ‘aankan’ door haar integrale aanpak. In goed overleg met elkaar én het gezin komen A. en O. tot een behandelplan met voor het gezin één aanspreekpunt, bij O. Maar dan.
 

Zodra een van de zoons na een periode van detentie vrij komt en een poging doet om tijdens een ruzie zijn broer neer te steken raakt de wankele balans verstoord. De hulpverleners moeten overleggen, met elkaar, met het gezin maar ook met bijvoorbeeld de wijkagent, de reclassering en de gemeente die een MPG-potje heeft.

Bij de gemeente krijgt O. een opgewekte ‘procesregisseur’ aan de lijn. Ons ‘MPG-project’ bestaat niet meer, maar geen nood: er loopt een ‘pilot’ met ‘sociale wijkteams’. Het gezin, zegt opgewekte regisseur, moet bij ons gemeld worden en dan nemen wij de regie, kiezen welke hulpverlener de leiding neemt en sturen alle andere hulpverleners weg. Een gezin, een plan, een hulpverlener zo luidt het devies.

Maar, zegt O., als wij inschatten dat het gezin weer op de rails is te krijgen door afstemming met politie en reclassering, waarom dan alles opnieuw? Opgewekte regisseur: A. en O. zitten niet in ons wijkteam. Stichting M. wel en die hebben veel verstand van dit soort problemen. Dus waarschijnlijk gaat M. hulp bieden aan alle leden van het gezin. Het werk van A. en O. overnemen zeg maar. Gewoon integraal, zonder ‘overbodig overleg’. Stichting M? Die vonden deze hulpvraag te zwaar en te complex. Tja, zegt opgewekte regisseur, dat zien we dan wel weer.

Het gezin als pakketje. De bij-wijze-van-proef-sociale teams’ hebben inmiddels na drie maanden al een wachtlijst. Immers, de ‘generalisten’ die naar de gezinnen worden gestuurd, zijn geen alleskunners. Niemand is dat. Als ze in het gezin zijn, komen ze erachter wat er allemaal speelt. Voor je het weet zit je tot over je oren in dat gezin je stinkende best te doen. Of je team verdoet veel tijd aan het zoeken naar de juiste specialistische zorg.

Ik hoop dat het een overgangssituatie is en dat gauw in 2015 duidelijk wordt wat werkt. En ik verwacht dat deze ‘sociale’ teams dus echt een proef zijn waar we met zijn allen van leren.

Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld vindt u hier.