Gemeenten hebben het nakijken

Leren we het dan nooit? Zijn we er dan toch weer ingetuind? Als de sociale partners zich maatschappelijk verantwoord presenteren weet je één ding zeker: dit gaat de belastingbetaler heel veel geld kosten. Het onlangs gesloten sociaal akkoord past in deze traditie.

Werkgevers en werknemers zijn nu eenmaal gewoon belangenbehartigers. Eigen achterban eerst. Dus het eigen straatje schoonvegen en de rommel over de heg gooien. Het Wao-debacle uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw was hier een prachtig voorbeeld van. Werkgevers konden mooi hun overtollige personeel lozen en de werknemers konden op een makkelijke manier een fijne uitkering krijgen. Iedereen blij. Toch? En die één miljoen WAO-ers dan? Ach, who cares.

Laten we voor de grap even kijken naar de laatste maatregel uit het akkoord met nummer 63. Deze luidt als volgt. “De overbruggingsregeling Aow, die gaat gelden voor personen die op 1 januari 2013 reeds deelnemen aan een VUT- en prepensioenregeling of een vergelijkbare regeling en zich niet hebben kunnen voorbereiden op de Aow-leeftijdsverhoging, wordt verruimd naar deelnemers met een inkomen tot 200% WML voor alleenstaanden en 300% WML voor paren. De regeling werkt terug tot 1-1-2013.”
 

Dus de mensen die het grote genoegen hebben om lekker te kunnen stoppen met werken op  - pak ‘m beet – 57- of  58-jarige leeftijd worden opnieuw gematst. De na-oorlogse babyboomers hebben het weer geflikt. Deze patatgeneratie, die maximaal heeft geprofiteerd van de verzorgingsstaat, vormt een belangrijke achterban van de vakbonden. Hun lidmaatschap moet worden beloond. Het is ook erg zielig dat als je nu 60 jaar bent, je over vijf jaar een jaartje moet overslaan voordat je Aow ingaat. Mensonterend eigenlijk. Let wel, we hebben het over echtparen met zo’n € 3.000,- per maand aan inkomen. Echtparen waarbij in het algemeen de kinderen het huis uit zijn en de hypotheek is afgelost.  Het is inmiddels lente, dus deze mensen toeren nu in hun camper door Zuid-Frankrijk. Het is blijkbaar te veel gevraagd om je (vijf jaar!) voor te bereiden op een inkomensachteruitgang. Deze kwieke VUT-ers  kunnen toch best de post rondbrengen, paprika’s plukken of taxibusjes besturen? Desnoods een jaartje bijstand. Of is dit te veel gevraagd?

De rekening van het sociaal akkoord is becijferd op ruim vier miljard euro. Maar de bureaucratische rekening is nog veel hoger. Er komen 35 regionale Werkbedrijven. Een soort combinatie van de oude arbeidsbureaus met de sociale werkplaatsen. Het slechtste wordt dus bij elkaar gebracht om mensen met een arbeidshandicap te plaatsen bij werkgevers. Voeg daar nog een fusie van het UWV en het CIZ bij voor de keuring en indicatiestelling, en de bureaucratische ramp is niet te overzien.

Wat nog het meest frappeert is de positie van de gemeenten. Al meer dan twee jaar zijn kabinet (Rutte 1 en 2) en gemeenten in onderhandeling over de decentralisaties. Werkelijk alles moet worden bevochten. Keer op keer moeten gemeenten door het stof. Ze moeten op de knieën liggen voor een beetje beleidsvrijheid en wat minder bezuinigingen. En al met al schiet het voor geen meter op. Er ligt nog steeds geen enkel wetsvoorstel. Hoe anders de werkgevers en werknemers. Eventjes om de tafel en hupsakkee. Het geslijm van Rutte en Asscher is gewoon genant. Vakbonden en werkgevers worden de hemel in geprezen. Het geeft in ieder geval de verhoudingen weer. Gemeenten weten nu hun plaats in de pikorde. Waarom zien wij nooit een glunderende Rutte naast mevrouw Jorritsma? Met op de achtergrond een troste minister Plasterk?

Rik Bolhuis
Meer columns van Rik Bolhuis leest u hier.