Geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en ‘zorginkoopexpertise’

De chirurg trekt net zijn groene jas uit, als een groepje van vijf binnenkomt dat zich voorstelt als het controleteam van zorgverzekeraar ‘Zonneschijn’. Een (ex) verpleegkundige, een (ex) maatschappelijk werker, een (ex) bedrijfsarts en twee administrateurs.

“Ah, u zou komen, ja. Om te praten over mijn manier van opereren. Prima, wat is de vraag?”

“Wel, wij vragen ons af of u wel ‘verzekerde zorg’ levert”.

“Hoezo”?

“Nou, bijvoorbeeld de verdovingen bij operaties”.

“U bedoelt de anaestesie?”

“Ja”.

“Wat is daar mee?”

“Wij vinden dat niet nodig”.

“He? Maar als ik niet verdoof, wordt mijn werk ondoenlijk en is het voor mijn patiënt ondraaglijk. Ik kan toch moeilijk opereren op één plek in het lichaam maar de rest buiten beschouwing laten?”

“Dat kunt u best, want het gaat alleen om de behandeling van die ene plek. U hebt de anaestesie onrechtmatig gedeclareerd. Wij vorderen ons geld terug”.

Het voorbeeld van de chirurg is natuurlijk absurd. Maar zo absurd gaat het in de geestelijke gezondheidszorg. Zeker bij hulp aan kinderen. Onze geestelijke ontwikkeling wordt in onze kinder- en pubertijd sterk bepaald door de omgeving. Dus als ouders of leerkrachten zorgen hebben om een kind, kijk je ook naar de omgeving. In een klein aantal gevallen blijkt er iets mis met het kind zelf, los van omgeving, maar dan nog moet je ouders, school en kind daarmee leren omgaan voordat het erger wordt.

“U mag alleen dat ene kind behandelen mits die stoornis X heeft en precies volgens protocol. Dus huisbezoek aan het gezin of aan het schoolhek vinden wij niet nodig. Maatwerk? Waar hebt u het over? Wij vinden dit geen verzekerde zorg”.

“Maar het leidt tot snellere, goeie oplossingen en jullie zijn daarna goedkoper uit“.

“Daar gaan wij niet over. Waarschijnlijk declareert u fout. We willen dus in de persoonsdossiers van onze verzekerden kijken”.

“Uw verzekerden hebben ons hun hele hebben en houwen toevertrouwd”.

“We hebben hun toestemming. Hier die dossiers. Anders betalen we niet”.

“U hebt onze cliënten onder druk gezet. Laatst nog kregen we een huilende moeder aan de lijn. Die kwam net uit de schuldhulpverlening. Ze kreeg een brief. Als ze geen toestemming dossierinzage gaf, moest zij zelf de rekening betalen”.

Enfin. Zorgverzekeraars zijn op zoek naar fouten en onnodigheden in de zorg. De opdracht is zorgkosten omlaag. Prima opdracht. Er valt veel te beparen op het hoge salaris van de chirurg. Of op dure merk-medicijnen, op vastgoed. Of op ‘marketing’ en op zorginkopers. Verzekerden kiezen meestal met zorg hun zorg. Ze willen zelfs, als ze kunnen, bijbetalen als het maar goede zorg op hun maat is. Of besparen op het verruilen van wantrouwen voor vertrouwen, dan hoef je niet zo te controleren. Slechts één zorgverzekeraar heeft dat door. Levert mega-besparingen op.

Er gaan gemeentelijke stemmen op om bij de transitie jeugdhulp voor het jeugdGGZ-deel nog een paar jaar gebruik te maken van de ‘inkoopexpertise’ van zorgverzekeraars. Vertrouwen in eigen inwoners en echte professionals is nog steeds een brug te ver?

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.