Emile's marionetten

Misschien was het de bedoeling van Emile om ons ambtenaren een beetje gerust te stellen. (“Zo erg zijn wij heus niet.”) Ik moet het nog zien.

Binnen het spectrum van de Nederlandse politieke partijen is de SP een extreem linkse partij. Extreme partijen hebben vaak het kenmerk van een eenzijdig maatschappijbeeld met dito oplossingen. Dus om het simpel uit te drukken betekent het denkraam van de SP bijvoorbeeld: markt = slecht, overheid = goed; rijk = slecht, arm = goed; werkgever = uitbuiter, werknemer = zielig. Burgers moeten goed beschermd worden tegen de boze buitenwereld, maar vooral tegen zichzelf. De oplossingen zijn dus altijd: meer geld, meer regels en regulering, meer belasting, meer controle en vooral meer ambtenaren. Oftewel, vertrouwen is goed, maar regels zijn beter. Socialisten willen simpelweg greep krijgen op de samenleving. Vandaar hun voorliefde voor nationalisaties (neem als voorbeeld Hugo Chavez van Venezuela). Verder moet alles uniform en gelijk zijn. Van Schin op Geul tot Schiermonnikoog. Iedereen hetzelfde.

Laten we vanuit deze visie even twee passages nemen uit het interview. Op de vraag of gemeenten een groter belastinggebied moeten krijgen is het antwoord: “Nee, een groter lokaal belastinggebied is niet nodig. Dat geld kan beter centraal, vanuit Den Haag naar de gemeenten worden gesluisd. Gekoppeld aan voorwaarden, en geoormerkt zodat waar mensen recht op hebben vastligt.” Gemeenten worden dus de marionetten van de SP. De wetten, regels en handboeken uit Den Haag worden nog dikker. Ministeries worden nog groter en machtiger. Ironisch is dat de SP precies creëert wat ze zo graag wil bestrijden, namelijk de bureaucratie. Als de gemeenten zich maar aan de regels houden is het goed. Ik ken deze tijd nog van de Algemene bijstandswet. Zinloze heronderzoeken en het enige dat telt is de accountant en de Rijksconsulent tevreden houden. Ook de Wmo zal dit lot ondergaan. Onze nationale zorgmoeder Renske Leijten zal straks precies voorschrijven hoeveel uren hulp bij de huishouding iemand krijgt, hoe lang de pauzes van de hulpen zijn, hoeveel proeflessen iemand krijgt voor een scootmobiel, hoeveel begeleiding een kind met ADHD krijgt voor weekendvakanties, wanneer hoe vaak en hoe lang een dementerende bejaarde naar de dagopvang mag voor de bingo, en zo nog duizend uitvoeringszaken. Oftewel gemeenten worden mini-CIZ’tjes aangestuurd door een landelijk orgaan. En hiermee zijn we met de Wmo terug bij af. Met een proces van de Kanteling wordt geredeneerd vanuit het probleem en de behoefte van de burger om zodoende de ondersteuning en de eventuele voorziening te realiseren. Integraal en vraaggericht. De SP gruwt van de dialoog met de burger. Het recht staat centraal en niet de behoefte. Gewoon weer lijstjes afvinken dus. Gevolg is een kostenexplosie, meer regels, meer toezicht en dus meer bureaucratie. En zo is de cirkel weer rond.

Een tweede typerende passage gaat over de arbeidsvoorwaarden van de ambtenaren. Citaat van Emile: “Ik voel wel voor het Amsterdamse SP-voorstel om gemeenteambtenaren in de lagere schalen niet op de nullijn te zetten en die uit de hogere schalen wel.” Kijk, zo kennen we de SP weer. Iedereen gelijk. En iedereen gelijk betekent voor de SP: iedereen gelijk arm. Dat de leden van de SP vrijwillig hun loon in de partijkas storten moeten ze vooral zelf weten. Maar dat ambtenaren dit straks ook moeten doen gaat wel erg ver. Het liefst ziet Emile dat de loonschalen gewoon worden afgeschaft. Dat is pas eerlijk. Iedereen in schaal 4. Kunnen we fijn een Trabant kopen. Dat dan weer wel.

Rik Bolhuis

Meer columns lezen van Rik Bolhuis kan hier.