Emancipatie en mentaliteit

Er zijn genoeg redenen te bedenken waarom dat erg is: weinig vrouwen in de top van bedrijfsleven en wetenschap, geen enkele vrouw geeft leiding aan een ministerie, vrouwen verdienen in dezelfde functies nog altijd minder dan mannen, vrouwen doen veel vaker een stapje terug dan mannen als er kinderen komen.

Toch kunnen we onze ogen niet sluiten voor het feit dat er de afgelopen decennia heel veel is gebeurd en bereikt. In faciliterende zin zijn er nog stappen te zetten, maar de grote strijd is wel gestreden.

Emancipatie is inmiddels meer een mentaliteitskwestie geworden dan een kwestie van gelijke kansen. Het is nu vooral zaak dat vrouwen gebruik gaan maken van de kansen die er zijn. En dat gebeurt ook. Steeds meer kinderen groeien op in een omgeving waarin man en vrouw de zorgtaken eerlijk(er) verdelen. Dat heeft ongetwijfeld gevolgen voor de manier waarop die kinderen in de toekomst hun leven in gaan richten.

Dat de Nederlandse samenleving behalve in emancipatoir opzicht ook vanuit economisch perspectief gebaat is bij een volwaardiger deelname van vrouwen aan het arbeidsproces zal duidelijk zijn. De commissie Bakker, die was gevraagd de (toekomstige) arbeidsmarkt onder de loep te nemen, wees er deze week op dat vrouwen een enorm arbeidspotentieel vormen. Als al die parttime werkende moeders een paar uur per week meer gaan werken, heeft Nederland in één klap geen vergrijzingsprobleem meer.

Er is nog steeds emancipatiebeleid nodig. Niet om zielige vrouwen te helpen, maar om vrouwen aan te sporen gebruik te maken van de kansen en rechten die ze hebben.

Dat is in ieders belang.

Sandra Olsthoorn