Een mooie doorbraak thuiszitters, maar we zijn er nog niet.
De afgelopen maanden schreef ik vier columns over het thema doorbraak thuiszitters. Mijn conclusie was dat er geen wettelijke belemmeringen waren om, als het echt niet anders kan, maatwerk in de vorm van onderwijs op afstand (waaronder thuisonderwijs) mogelijk te maken. Tegelijkertijd constateerde ik dat de uitvoeringspraktijk weerbarstiger was, waardoor onnodig veel leerbare kinderen onderwijs werd onthouden. Ik sloot af met een oproep aan staatssecretaris Dekker om een helder signaal af te geven over de mogelijkheden tot maatwerk, omdat scholen zich regelmatig beroepen op veronderstelde regels vanuit OCW die maatwerk niet mogelijk zouden maken.
Afgelopen woensdagavond 22 april op NPO 2 zond Zembla haar reportage over de thuiszittersproblematiek uit. Een aanrader voor wie hem gemist heeft. Met als hoogtepunt de uitspraak van staatssecretaris Dekker dat thuisonderwijs (tijdelijk) gefaciliteerd en gefinancierd kan worden via het reguliere onderwijs als er geen passend onderwijs op school kan worden geboden. Ik heb niet de illusie dat die uitspraak te danken is aan mijn columns. Daarvoor kijk ik eerder naar de vele kinderen en ouders die, gesteund door onderwijsjuriste Katinka Slump en kinderombudsman Marc Dullaert, al jaren actie voeren voor meer maatwerk. Mijn columns zijn geheel aan hun schatplichtig.
Ik hoop van harte dat de scholen het duidelijke signaal van de staatssecretaris oppikken en tot concrete verbeteracties omzetten, in plaats van ouders dwingen tot langdurige bezwaar en geschillenprocedures die uiteindelijk niet verplichtend zijn, terwijl ondertussen kinderen van onderwijs verstoken blijven. Ik hoop ook van harte dat de gemeenten, vanuit hun verantwoordelijkheid voor jeugdhulp, hun steentje bijdragen aan het realiseren van maatwerk door vanuit het jeugdhulpbudget waar nodig wat mee te financieren. Voor complexe thuiszitters is het onderscheid tussen begeleiding, dagbesteding en onderwijs immers lastig te maken. Dit is ook financieel verstandig beleid, want anders worden de gemeenten met zekerheid geconfronteerd met hogere maatschappelijke kosten veroorzaakt door gemiste onderwijskansen.
Het signaal van de staatssecretaris is belangrijk, maar daarmee zijn we er dus nog niet. De uitvoeringspraktijk zal nu mee moeten bewegen. Ook de Inspectie onderwijs kan daarbij een handje helpen door niet alleen formalistisch naar scholen te communiceren dat financiering van particulier onderwijs met onderwijsgelden niet mogelijk is, maar door ook aan te geven dat dit wel mogelijk is als dat in de vorm van een beargumenteerd inkoopcontract voor maatwerk gebeurt.
Het is kortom, niet nodig dat er ook maar 1 leerbaar kind geen onderwijs geniet in Nederland. Waar dat nog wel het geval is, kunnen scholen en gemeenten zich niet meer verschuilen achter veronderstelde regels die niet meer zijn dan een geestelijke gevangenis waaruit ze zichzelf met gemak kunnen bevrijden. Dat niet doen is dan simpelweg een kwestie van onwil. Maar ik wil en kan niet geloven dat schoolbesturen en gemeentebesturen niet alle leerbare kinderen hun recht op onderwijs gunnen. Aan de slag dus!
Erik Gerritsen
Meer columns van Erik Gerritsen leest u hier.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Maar ja, wat koop je daarvoor. In NL zijn we koning op het gebied van "het is wettelijk geregeld, de minister zegt het op TV en dus is het geïmplementeerd". Onzin natuurlijk.
Scholen en andere instituties zijn terecht bang voor al die andere perverse prikkels die van het beleid uitgaan. Ze anticiperen op wat hen KAN overkomen, niet op wat er hen GEGARANDEERD wordt.
Ik lees hier geen enkele oplossingsrichting behalve het hebben van hoop. En "de uitvoeringspraktijk moet meebewegen". Dat is deze ambtenaren-taal die ik hierboven bedoel: we wachten tot het veld gaat bewegen.
Kortom. Allemaal heel leuk, maar het nog een keer uitleggen van de MOGELIJKHEDEN zal niet leiden tot beweging. De andere - veelal wat onzichtbaarder - KETENEN zijn daarvoor veel te talrijk en de sterk.
Die ketenen (en let wel: die zijn vaak NIET de schuld van de scholen: zij vertonen vaak (niet altijd) verstandig BESTUURLIJK gedrag) kennen veel ouders bij www.ouderkrachtvoortkind.nl helaas maar al te goed uit de praktijk.
En ook scholen kennen ze. Dat geeft veel spanning tussen de bestuursrealiteit van de directie en de professionele praktijk van de docenten. Ook dat wordt veel te weinig benadrukt in menig discussie.
Welke ketens bedoel je concreet?
Welke oplossingen zie jij zelf?
Sterkte met de tweeling
Wat bedoel je precies met 'een beargumenteerd inkoopcontract voor maatwerk'?