Eén telefoontje

Het is al zo’n veertig jaar geleden, maar ik weet het nog als de dag van gister. Het was een herfstige, mooie dag. Zonlicht dat door een rood-oranje bladerendek scheen, een frisse najaarslucht.

Ik had net een telefoontje gehad van De Wending, een verslavingskliniek van het Leger des Heils in Apeldoorn. Ik mocht bij hen komen stagelopen. De naam van de kliniek bleek een voorspellende waarde te hebben. Ik was nog tiener en de grond onder mijn voeten was wankel.

In mijn ouderlijk huis was na het overlijden van mijn vader veel verdriet. Mijn moeder hield zich daardoor nog steviger vast aan haar orthodoxe geloof en werd daar steeds dogmatischer in. Ze had haar hoop op mij, haar jongste kind, gevestigd om op het erf van het verbond te blijven. Maar ik kon niet meer uit de voeten met de strenge regels van het zwaar gereformeerde geloof en verliet huis en kerk. Ik had mijn middelbare school deels verprutst en was de brommertjeshandel ingedoken met daarin enkele bedenkelijke contacten.

Hoe nu verder? Na een verloren schooljaar was ik begonnen met de opleiding Maatschappelijk Werk, maar toen ik daarin een stage zocht, bleven alle deuren dicht. Ik schreef de rolodex van het stagebureau over en belde álle organisaties in de wijde omgeving. Het waren andere tijden, werkgelegenheid was er nauwelijks in de jaren tachtig, laat staan tijd voor een stagiair(e). Niemand gaf thuis. Tot die ene herfstdag.

En zo tufte ik de volgende dag in mijn lelijke eend naar Apeldoorn om te gaan werken met mensen met zware verslavingsproblemen. Ik werd er warm ontvangen door het echtpaar dat de Wending runde en kreeg van hen en andere collega’s goede begeleiding. Ik kon me er ontwikkelen en van betekenis zijn en vanaf dat moment kwam mijn loopbaan in een stroomversnelling.

Ik mocht er blijven werken en later heb ik op andere plekken mijn loopbaan voortgezet van teamleider tot directeur. Die ene stage, die ene open deur, zette mij op het spoor naar waar ik nu ben. Maar het bracht me vooral de verbinding met diegenen voor wie wij werken in het sociaal domein, met hun leefwereld. Of ik nou aan tafel zit bij een inwoner of in een vergaderzaal bij een ministerie, het perspectief van de inwoner is voor mij altijd leidend.

Als we het aan zulke tafels hebben over ‘de jeugdzorg’ dan denk ik aan een gezin in ons opvangcentrum, waar een kind al voor het geboren werd, preventief uit huis werd geplaatst. ‘Uit de buik geplaatst’, noemden ze dat. Noodzakelijk wellicht, maar het was zo traumatisch voor ouders en kinderen. Als ik aan beleidstafels zit, dan zit ik daar regelmatig in gedachten met inwoners en met cliënten aan tafel. Ik ben me altijd bewust van de impact van onze keuzes op hun leven. Want één brief, één gesprek, of in mijn geval één telefoontje kan een leven voor altijd veranderen.