Maak het verschil achter de voordeur

Vorige week was de week tegen kindermishandeling. Een week die helaas nog steeds nodig is. We zijn moreel verplicht er alles aan te doen om kindermishandeling, maar ook huiselijk geweld, en (seksueel) geweld tegen vrouwen te stoppen. In Groningen geven we dit topprioriteit , maar voor een geslaagde aanpak hebben we ook het Rijk nodig.

We weten dat 1 op de 11 mensen ouder dan 16 jaar het afgelopen jaar te maken heeft gehad met huiselijk geweld, dat iedere 8 dagen een vrouw wordt gedood, vaak door haar (ex)partner. We weten dat 1 op de 3 kinderen met seksueel geweld te maken heeft en dat 1 op de 30 kinderen thuis te maken heeft met huiselijk geweld. We weten ook dat we slechts het topje van de ijsberg zien. Geweld thuis leidt niet alleen tot ernstige persoonlijke problemen voor de slachtoffers, maar ook tot hoge maatschappelijke kosten en een hoog risico op het doorgeven van deze problemen naar de volgende generatie. We weten dus veel, maar het gaat hier niet om cijfers, het gaat om mensen. Realiseren we ons wel genoeg hoe zij zich voelen? En doen wij als overheid wel genoeg?

Stel je eens voor dat je iedere dag leeft in angst. Je wordt geslagen, geschopt, uitgescholden, verkracht, gekleineerd en gemanipuleerd. Het gevoel van onveiligheid is er altijd. Nooit weet je wanneer het komt, je weet alleen zeker dat het komt. Na jarenlang te hebben gehoord dat je niets waard bent, weet je zeker dat je je alleen tóch niet kan redden.

Bij de cijfers horen verhalen van het alledaagse leven van mensen. Verhalen van onmacht, schuldgevoelens, angst, woede en verdriet. Er is nog teveel schaamte en stilte. Schaamte bij slachtoffers en daders om hun verhaal te kunnen delen, zonder bang te hoeven zijn voor een waardeoordeel. Stilte bij omstanders die signalen niet herkennen, of wel zien, maar niet weten wat ze moeten doen.

Wij als overheid en organisaties als WIJ Groningen, GGD, Centrum Seksueel Geweld, Wender en JB Noord willen en moeten die schaamte en stilte doorbreken. Die stap willen we als samenwerkende partners in Groningen topprioriteit geven. Daarbij hebben we de hulp van de Rijksoverheid nodig. We vragen het Rijk om een intensieve integrale landelijke aanpak met de ambitie om huiselijk geweld, kindermishandeling en geweld tegen vrouwen uit te bannen. Een aanpak waarin preventie, hulpverlening, zorg, veiligheid en strafrecht verenigd worden. Dat gebeurt nu onvoldoende. En om een regionale doorvertaling van deze plannen met de daarbij behorende financiering.

Iedereen zou thuis veilig moeten kunnen zijn. Ondanks alle inzet lukt dat ons niet; er zijn wachtlijsten in de zorg, bij Veilig Thuis en de Vrouwenopvang. Ook de politie loopt aan tegen capaciteitsproblemen bij de aanpak van huiselijk geweld. Dit moet en kan beter. Door nog meer samen te werken met ervaringsdeskundigen en een intensievere aanpak te organiseren. Door prioriteit te geven aan het terugdringen van geweld, door tegelijkertijd in te zetten op preventie, vroegsignalering en voldoende goede hulpverlening. Voor vrouwen, slachtoffers van geweld, maar ook voor kinderen die met hun moeder in de opvang verblijven, ongeacht de woonplaats waar ze vandaan komen. Door omstanders beter te helpen om huiselijk geweld te herkennen en om het gesprek aan te gaan, ondanks dat dit ongemakkelijk kan zijn.

Dat lukt niet met de financiële middelen die het Rijk daar nu voor vrij maakt. De hoeveelheid geld moet passen bij het daadwerkelijke aantal mensen dat in aanraking komt met huiselijk geweld en kindermishandeling, oftewel meer dan een miljoen Nederlanders waaronder meer dan honderdduizend kinderen. Wij roepen het Rijk dan ook op om met meer geld over de brug te komen naast de bovengenoemde betere landelijke aanpak. Het wordt tijd dat er alles aan gedaan wordt om de cyclus van geweld te doorbreken.

Manouska Molema, wethouder gemeente Groningen en Koen Schuiling burgemeester van Groningen