De jaren 70
Ik beken, ik heb de sociale academie gedaan en heb een diploma cultureel werker. Het waren de jaren 70. Fröbelen, macrameeën, praatgroepjes, alle clichés zijn waar.
Problemen werden bij de vleet uitgevonden, zodat er aan gewerkt kon worden. Ik ben er allergisch voor, dus heb ik géén dag van mijn diploma gebruik gemaakt en ben gelukkig journalist geworden.
In de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw ontstond een nieuwe zakelijkheid. De nieuwe eeuw was al een heel eind op streek toen we een minister voor Jeugd en Gezin kregen, André Rouvoet van de ChristenUnie. Nette man, idealistisch, maar geen kenner van het welzijnstijdperk uit de jaren 70. Rouvoet zag veel ontspoorde kinderen, hetgeen niet zo vreemd is vanuit zijn geloofsovertuiging. Bovendien was het gezin al geruime tijd niet meer de hoeksteen van zijn samenleving.
De hulpverleningsindustrie ontwikkelde zich tot vele administratieve tijgers die zich met zoveel mogelijk instellingen tegelijk op een problematisch gezin stortten. Ieder vanuit het eigen perspectief en zonder veel samenwerking. Rouvoet zag het met lede ogen aan en startte zijn Centra voor Jeugd en Gezin (CJG). Alle organisaties moeten in zo’n CJG lokaal met elkaar overleggen, samenwerken, aan preventie doen, laagdrempelig werken en de eigen kracht van het gezin versterken.
Dus worden de CJG’s uit de grond gestampt. De een ziet het als weer een extra administratieve laag, de ander ziet resultaten. De tijd zal het leren. Maar wat Rouvoet óók deed is het project ‘Allemaal opvoeders’ starten (zie vanaf pag. 8). Want gezinnen zijn de weg kwijt. Ouders hebben te weinig informele ondersteuning bij de opvoeding. Dat zou vroeger beter zijn geweest, toen we nog in dorpen woonden met buurvrouwen en schoonmoeders die zich met alles en nog wat bemoeiden. Ouders zitten tegenwoordig in een ‘opvoedkramp’.
Halleluja, we hebben een nieuw probleem waar de welzijnsindustrie zich op kan storten. Rouvoet doneerde 18 miljoen euro om een proef te starten in tien gemeenten. Hiervan worden projecten betaald die de informele steun bij opvoeding aan ouders organiseren. En ja hoor, de jaren 70 lijken nooit weggeweest. Het macrameeën is weer volledig terug met tientallen initiatieven die bij voorbaat een succes worden genoemd. Er is zelfs een Engelse aanpak van stal gehaald: de pedagogische civil society. Dan zal het wel goed zitten.
En zo startte de welzijnsmaffia een vader-kind-circus om de band tussen papa en kind te verbeteren, mamacafés, opvoedcertificaten, ‘Ouders in actie’, opvoedparty’s, micro-opvoeddebatten, opvoedtoolboxen, ‘Wij Moeders’, ‘Kom je bij me spelen’, et cetera. Leve de jaren 70. Waar kan ik mijn diploma inleveren?
Reacties: 6
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Dat is namelijk iemand die zijn vakliteratuur bijhoudt en zich geïnteresseerd toont in nieuwe ontwikkelingen op zijn gebied: een open en nieuwsgierige geest dus. Het past natuurlijk geweldig bij de tijdgeest om in deze column linkse hobbies van de linkse welzijnsmaffia neer te sabelen. Van mij mag dat, als daar aanleiding toe is. Maar helaas, in dit geval was die er niet.
Het project ‘Allemaal Opvoeders’, dat inderdaad door het toenmalige ministerie van Jeugd en Gezin werd gefinancierd, heeft precies de omgekeerde doelstelling dan die de heer Van Zwam schetst. De bedoeling is namelijk dat de verantwoordelijkheid voor opvoedings- en jeugdproblemen weer voor een belangrijk deel bij de opvoeders wordt gelegd, als tegenwicht voor de alsmaar verdergaande professionalisering waardoor steeds meer ouders en kinderen bij de hulpverlening terecht komen.
Het kan zijn dat de heer Van Zwam als hoofdredacteur van Binnenlands Bestuur nog nooit van de term Civil Society heeft gehoord, in dat geval zou ik naast mijn welzijnsdiploma ook maar meteen mijn journalistendiploma inleveren, maar dat is echt geen Engels project.
Wij gebruiken de term ‘pedagogische civil society’ om de wetenschappelijk aangetoonde invloed van de buurtomgeving op de socialisatie van kinderen en jongeren te vatten, want die heeft in het huidige denken nauwelijks meer een plaats. Het onderzoeksproject bekijkt of de nieuwe Centra voor Jeugd en Gezin een actieve rol kunnen spelen in de versterking van de sociale netwerken rond gezinnen, vanuit het empirisch onderbouwde principe dat problemen zoals kindermishandeling, jeugdcriminaliteit en jongerenoverlast aanzienlijk minder kans hebben zich te ontwikkelen in sterke sociale omgevingen.
Enfin, misschien zijn dit parelen voor de zwijnen. De column van de hoofdredacteur is een schoolvoorbeeld van intellectuele luiheid en populisme, interessant studiemateriaal voor studenten welzijn en journalistiek.
Beste Zwam, u mag uw diploma rustig bij mij inleveren als ik u daarmee een plezier doe. Dat lijkt me trouwens ook een heel goede ‘aksie’, want u voldoet echt helemaal niet meer aan de eisen van de moderne professional. Dat is namelijk iemand die zijn vakliteratuur bijhoudt en zich geïnteresseerd toont in nieuwe ontwikkelingen op zijn gebied: een open en nieuwsgierige geest dus. Van uw eigen redactie begrijp ik dat u Binnenlands Bestuur een beetje hip wilt maken in kringen van het kabinet Wilders. Dan past het natuurlijk geweldig om in uw column linkse hobbies van de linkse welzijnsmaffia neer te sabelen. Van mij mag dat, als daar aanleiding toe is. Maar helaas, in dit geval was die er niet. Het project Allemaal Opvoeders, dat inderdaad door het Ministerie van Jeugd en Gezin werd gefinancierd –niet met 18 miljoen euro, was het maar waar, maar met 1,1 miljoen euro- heeft precies de omgekeerde doelstelling dan die u schetst. De bedoeling is namelijk dat de verantwoordelijkheid voor opvoedings- en jeugdproblemen weer voor een belangrijk deel bij de opvoeders wordt gelegd, als tegenwicht voor de alsmaar verdergaande professionalisering waardoor steeds meer ouders en kinderen bij de hulpverlening terecht komen. Het kan zijn dat u als hoofdredacteur van Binnenlands Bestuur nog nooit van de term ‘Civil Society’ hebt gehoord –in dat geval zou ik naast mijn welzijnsdiploma ook maar meteen mijn journalistendiploma inleveren- maar: dat is echt geen Engels project hoor. Wij gebruiken de term ‘pedagogische civil society’ om de wetenschappelijk aangetoonde invloed van de buurtomgeving op de socialisatie van kinderen en jongeren te vatten, want die heeft in het huidige denken nauwelijks meer een plaats. Het onderzoeksproject bekijkt of de nieuwe Centra voor Jeugd en Gezin een actieve rol kunnen spelen in de versterking van de sociale netwerken rond gezinnen, vanuit het empirisch onderbouwde principe dat tal van problemen zoals kindermishandeling, jeugdcriminaliteit en jongerenoverlast aanzienlijk minder kans hebben zich te ontwikkelen in sterke sociale omgevingen.
Enfin, misschien zijn dit parelen voor de zwijnen. Uw column is een schoolvoorbeeld van populisme en intellectuele luiheid, interessant studiemateriaal voor studenten welzijn en journalistiek.
Micha de Winter
Hoogleraar Maatschappelijke Opvoedingsvraagstukken Universiteit Utrecht.
Het valt me op dat BB binnen het kopje sociaal vooral over sociale zekerheid publiceert. Na het lezen van dit stuk kan ik het plaatsen. De hoofdredacteur heeft er geen interesse in. Ik vraag me sterk af waarom het van journalistieke klasse getuigd om vooral tegen een sector te aggregeren in plaats van met een alternatief te komen. Dat is in mijn ogen terug naar de vorige eeuw. Journalisten die weten wat niet goed is zonder goed onderzoek kan de gemiddelde twitteraar ook.
Wellicht dat dhr Gerritsen van BB kan reageren op het stuk van zijn baas. Een inhoudelijke discussie op niveau over de “trend” Rouvoet zou ik zeer waarderen.