Coronablog Breda: de uitdagingen van week 2

We gaan in Breda de tweede week van ‘sociale onthouding’ in. Van de circa 1700 medewerkers werken er dagelijks ruim 1000 thuis. Het lukt nog steeds om de dienstverlening aan inwoners en stad op peil te houden. Niet altijd op het kwaliteitsniveau dat we willen.

Zo lopen de wachttijden bij het KCC op omdat er meer vragen van burgers komen terwijl er minder medewerkers ingeroosterd kunnen worden omdat de werkvloer minder gevuld mag worden en sommige collega’s klachten hebben. Omdat veel collega’s thuiswerken, merkt het KCC dat groepstelefoons niet altijd worden opgenomen. Zo veel mogelijk thuiswerken betekent ook: nieuwe gewoontes aanwennen. Gelukkig begrijpen de inwoners dat het ook voor ons improviseren is. Inwoners helpen ons door een email te sturen in plaats van te bellen; dat is logistiek wat makkelijker te verhapstukken.

Het thuiszitten leidt er toe dat Bredanaars massaal aan de grote schoonmaak zijn begonnen. Het was afgelopen maandag onverwacht heel druk voor de medewerkers van het grofvuil en de milieustraten!

De vermaarde ‘keukentafelgesprekken’ (huisbezoeken) in het sociaal domein voeren we sinds vorige week via de telefoon, tenzij het niet anders kan. En het veilig is. Zo voorkomen we besmettingsrisico’s tussen klantmanagers en klanten, en vice versa. Eenzaamheid was al een groot maatschappelijk vraagstuk, en dat is het nu meer dan ooit. Gelukkig zien we overal in Nederland initiatieven ontstaan om mensen te helpen die in kwetsbare omstandigheden verkeren. Door bijvoorbeeld dagelijks een praatje over de telefoon te houden of door boodschappen te doen.

Een oproep van het Amphia Ziekenhuis in Breda voor bijstand in de facilitaire ondersteuning leidde in de gemeentelijke organisatie tot ruim 75 vrijwilligers. Veel meer dan waarom was gevraagd. De gemeente kan capaciteit beschikbaar stellen omdat een deel van de gemeentelijke gebouwen en de sportlocaties gesloten zijn. Ook zijn er veel collega’s met een (para-)medische achtergrond die vragen of ze kunnen helpen in de zorg. Hartverwarmend! Dat leidt tot de vraag welke capaciteit we als gemeente zelf de komende weken nodig hebben voor onze kritische processen, en welke capaciteit we beschikbaar kunnen stellen aan onze partners.   

Ik merk dat het lukt om met de nieuwe werkelijkheid om te gaan. Er is ook geen andere keus. Zelf heb ik in 7 dagen meer met Skype gewerkt dan in de 7 jaar hiervoor. En ik begin steeds meer thuis te raken in Microsoft Teams. Er gaan digitale werelden voor me open waarvan ik het bestaan vermoede, waar ik vaak over heb gedroomd, en die verrassend toegankelijk als een Engels parklandschap blijken te zijn. Kortom: ik leer.