Belangenorganisaties boos over studietoeslag

De landelijke cliëntenraad en CNV Jongeren zijn verontwaardigd over de verschillende bedragen voor studietoelages die gemeenten hanteren. ‘Een rare gang van zaken. De gemeenten die hierop bezuinigd hebben zijn bovendien uiteindelijk alleen maar duurder uit.'

Gemeentelijke vrijheid

Else Roetering, ambtelijk secretaris van de Landelijke Cliëntenraad, ziet met de verschillen een gevreesd scenario uitkomen. ‘Dit is precies waar de landelijke cliëntenraad al bang voor was. Ik vind het een heel vreemde gang van zaken dat de studietoeslag nu geen zekerheid meer is, maar een gemeentelijke vrijheid. Dat had nooit moeten worden ingevoerd, dan had je dit gelazer niet gehad.'

Kortetermijndenken
Toen de studietoeslag nog onder de Wajong viel was de studietoeslag een vast bedrag voor alle arbeidsbeperkte studenten. 'Dat had zo moeten blijven, want dit zijn heel vreemde toestanden, waarin de jongeren in de ene gemeente duizenden euro’s meer krijgen dan in de andere. Bovendien wordt er voorbijgegaan aan de reden voor de studietoeslag: namelijk de belastbaarheid te verminderen voor deze jongeren die het met een handicap en studie al zwaar genoeg hebben.' Gemeente Landgraaf maakt het met een studietoeslag van 360 euro per jaar wel heel erg bont, vindt Roetering. 'Het gevolg daarvan is dat de studerende jongeren uit Landraaf voor een studie meer geld moeten lenen en er snel voor zullen kiezen om te stoppen of er niet aan te beginnen. Landgraaf denkt in eerste instantie geld over te houden aan deze bezuiniging, maar het gevolg is dat ze niet aan het werk komen en uiteindelijk misschien wel in de bijstand belanden. Al met al ben je door dit kortetermijndenken dus veel duurder uit.’

Kansen voor arbeidsbeperkte jongeren
CNV Jongeren-voorzitter Michiel Hietkamp pleit voor een minimale toeslag voor alle arbeidsbeperkte jongeren. ‘Dan is er in ieder geval zekerheid voor de jongeren met een arbeidsbeperking en behouden de gemeenten hun beleidsvrijheid nog enigszins.’ Hietkamp ziet dat gemeenten verschillend denken over de investeringen in scholing. ‘Ze vragen zich af of de investering zich uitbetaalt. Dat zou niet moeten. Scholing van  jongeren met een arbeidsbeperking is essentieel voor hun kansen op de arbeidsmarkt. Zonder scholing heb je sowieso minder kans. Daarbij: iemand met bijvoorbeeld autisme is dezelfde persoon in Breda als in Beilen. Iedereen verdient mogelijkheden om zich te kunnen ontwikkelen. Of je nu in Breda of Beilen woont moet daarbij niets uitmaken.’