Bundelen uitkeringen levert honderden miljoenen op

Door de bijstand, de sociale werkvoorziening en de Wajong (inkomensregeling voor jonggehandicapten) in één regeling naar gemeenten over te hevelen kan veel geld worden bespaard, is de overtuiging van Divosa-voorzitter René Paas. Bovendien zou het een einde maken aan een in zijn ogen onterecht onderscheid tussen deze groepen. Uit onderzoek blijkt dat 79 procent van de mensen in de bijstand een psychische of lichamelijke beperking heeft en dat de problematiek veel lijkt op die van mensen in andere regelingen.

Productiviteit

Kern van het plan is dat iedereen die niet zelfstandig het minimumloon kan verdienen door een werkgever alleen wordt betaald naar productiviteit. De gemeente vult dat loon dan aan tot het niveau van het minimumloon. Bijvoorbeeld: wie voor 40 procent productief is, ontvangt voor dat deel loon van de werkgever, 60 procent wordt door de gemeente betaald.

Door iedereen die nu nog in de WSW (sociale werkvoorziening), de Wajong of de bijstand zit, onder zo’n regeling te scharen, kan naar schatting van Divosa honderden miljoenen per jaar worden bespaard. Paas: ‘Het scheelt in kosten voor uitkeringen. En nu lopen relatief voordelige regelingen als de sociale werkvoorziening en de Wajong vol. Er zijn lange wachtlijsten, en wie er in zit, gaat er niet meer uit. Zodra daar iets in gaat bewegen scheelt dat een hoop geld.’ Daarnaast zou samenvoeging van de regelingen volgens Paas ook tot fikse besparingen op bureaucratie kunnen leiden.

Tijd is rijp

Bijna 2 jaar geleden lanceerde oud-minister van Sociale Zaken Bert de Vries een vergelijkbaar voorstel. Dat is toen op de lange baan geschoven. Nu zou de tijd er zomaar wel rijp voor kunnen zijn, schat Paas. ‘Dat voorstel landde in een andere tijd, toen de noodzaak tot hervormingen nog niet zo hoog was als nu. Zo bezien zijn de heroverwegingen een blessing in disguise. Mijn schrikbeeld is dat de politiek nu het mes in de reïntegratie wil gaan zetten. CDA en D66 zijn het over alles oneens, maar dat reïntegratie niet werkt daarover kunnen ze elkaar vinden. In hun redenering versimpelen ze de situatie echter enorm.

'Ze zeggen: er is zoveel geld voor reïntegratie en zoveel mensen hebben een reguliere baan, dus dat kost dan zo- en zoveel per baan. Dat kun je zo echter niet zeggen, er zitten heel veel tussenstapjes tussen helemaal niets doen en helemaal zelfstandig participeren. Als we nu op reïntegratie bezuinigen of als we het zelfs afschaffen, dan gaat dat op langere termijn nog veel meer geld kosten, omdat mensen dan helemaal niet meer aan het werk komen.’

Verleiden

De groep die onder de regeling zou vallen bestaat uit ongeveer 250 duizend mensen. Hoe denkt Paas die allemaal aan een werkgever te helpen, aangezien die daar nu vaak slecht voor te porren zijn? ‘Die banen zijn er! Zodra de arbeidsmarkt weer aantrekt en door de vergrijzing weet ik zeker dat dat gaat lukken. De kracht van het voorstel is verleiden, niet met een stok slaan. Dit is voor werkgevers een aantrekkelijke optie. Ook omdat het de bureaucratie aanzienlijk vermindert.’