Bonendoppers

Vijftien jaar later.
 

Het was helaas nog niet gelukt om de doppers te coördineren. Ieder bleef zijn bruine, groene of gele bonen apart aanbieden. Gezinnen bleven verdwalen. Het Rijk dacht toen: we gaan het overdragen aan de gemeenten. Die staan dichter bij hun inwoners.
 

Naast de aparte bonendoppers, waren er inmiddels nieuwe doppers ontstaan die gezinnen thuis hun boontjes leerden doppen - welke kleur boon dan ook. Het zogeheten integrale ‘maatdoppen’.

Gemeenten zagen het integraal maatdoppen wel zitten. En ze dachten: de doppers in onze regio moeten gaan samenwerken, dan komt die integratie vanzelf. Het zogeheten ‘ketendoppen’. En dan wordt het ook goedkoper. Tegelijk richtten de gemeenten eigen Buurt Bonendop Teams (BBT) op. Daar moesten de gezinnen dan te rade en kon je je gewone sperzieboontjes leren doppen. En als je andere bonen moest leren doppen, dan zorgde het BBT voor snelle actie naar een van de erkende bonendoppers. Deze doppers moesten wel beloven dat ze gingen samenwerken. Maarre…. dat duurt even en kost geld. En de gemeenten beloofden tijd en geld.  
 

De nieuwe integrale bonendoppers vielen toen een beetje buiten beeld. En vroegen zich af hoe ze het moesten rooien met hun integrale bonen? Klopt, zeiden de gemeenten, maar we kunnen moeilijk de andere bonendoppers meteen al dwingen om ook integraal te doppen. Enne, we hebben nu onze BBT’s; die zijn ook integraal en kunnen al veel doen met de nuldelijnsbonen. Dat kost een extra lieve cent, dat wel, ja. Maar op den duur….
 

De gezinnen moesten dus nog zoeken in de bonenjungle, wél geholpen door de gemeentelijke BBT’s met professionele boondeskundigen. Die deskundigen bleven ieder ‘voorlopig’ nog wel  in dienst van de gemeentelijk erkende bonendoppers, maar op den duur moest het gaan werken. 

Iedereen blij (behalve misschien de gezinnen over wier hoofden dit allemaal werd bedisseld.)

Vijftien jaar later….