Arbeidsfitness

Sportclubs die graag op een hoger niveau willen spelen, investeren vaak in hun selectieteams. De uitverkoren jeugdspelers trainen meerdere keren per week onder leiding van de beste trainers. Wie echter de aansluiting met ‘De Selectie’ mist, traint één keer per week onder leiding van een bevlogen vader of moeder. De selectieteams gaan al snel een klasse hoger spelen, waardoor het gat met de rest van de club groeit.  

Toen de koning op Prinsjesdag aankondigde dat de regering komt met een ‘breed opgezette groeiagenda’ moest ik aan die ambitieuze sportclubs denken. Want hoe gaan wij er met deze agenda voor zorgen dat niemand de aansluiting mist? Het Sociaal en Cultureel Planbureau waarschuwt immers al jaren dat een groeiende groep mensen achteropraakt. En in de bijstand zitten honderdduizenden voor wie de lat nu al te hoog ligt.

Snoeiharde bezuinigingen hebben in de afgelopen jaren hun sporen achtergelaten. Terwijl het aantal bijstandsgerechtigden door de recessie snel opliep, zagen gemeenten zich gedwongen om het beperkte budget te steken in mensen die met een beetje hulp weer aan de slag konden. Wie niet tot die selectie behoorde, hadden we weinig te bieden.

Nu het beter gaat met de economie en de selectie weer meespeelt op de arbeidsmarkt, dringt de rauwe realiteit van de reservebank pas echt goed door. Ook in de politiek. Onlangs stemde de Tweede Kamer zelfs voor een motie die het kabinet oproept om meer aandacht te besteden aan de mensen die lang in de bijstand zitten. De Kamer vraagt de staatsecretaris zelfs om nog eens goed te kijken naar de middelen die hiervoor nodig zijn.

Op de top van de conjunctuur is gelukkig het besef doorgedrongen dat we voortdurend moeten investeren in de ‘arbeidsfitness’ van álle mensen. Zo voorkom je namelijk dat je bij een economische opleving kansen mist en mensen onnodig lang afhankelijk blijven van een uitkering. Maar bovenal laat je zien dat je ook oog hebt voor mensen die niet tot de selectie behoren.

Erik Dannenberg