AMK voorkomt dwang
Het jaarverslag 2011 van de Advies- en Meldpunten Kindermishandeling (AMK) van de Bureaus Jeugdzorg dat vorige week werd uitgebracht bevat een aantal interessante feiten. Natuurlijk is het goed nieuws dat de meldingsbereidheid weer verder is toegenomen met 6% ten opzichte van 2010 en met 58% de laatste vijf jaar. Zeker als je daarbij bedenkt dat zo’n 80% van de meldingen na onderzoek terecht blijkt.
Veel interessanter is dat er in tweederde van de gevallen waarin kindermishandeling is vastgesteld vrijwillige hulp op gang is gebracht of kindermishandeling is beëindigd. Door de positionering van het AMK binnen het Bureau Jeugdzorg zijn de lijnen naar vrijwillige hulp kort en kunnen kinderen snel worden geholpen. Doordat gezinnen in een vroeg stadium – weliswaar onder druk van het lopende AMK onderzoek – “vrijwillige” hulp accepteren is er ook in 2011 weer sprake van een relatief gering deel (12,5%) van het aantal AMK onderzoek dat resulteert in een verzoek tot onderzoek aan de Raad voor de Kinderbescherming (de eerste stap naar een ondertoezichtstelling),
Deze feiten zijn interessant, omdat ze weer eens aantonen dat de focus van Bureaus Jeugdzorg en hun AMK’s primair is gericht op het voorkomen van gedwongen jeugdzorg. Dit in tegenstelling tot de algemene beeldvorming. Wist u bijvoorbeeld dat van alle kinderen die aan de zorg van Bureaus Jeugdzorg zijn toevertrouwd slechts 25% onder toezicht worden geplaatst en slechts 10% uithuis? In de andere 75% van de gevallen is er natuurlijk wel sprake van “drang”. Formeel is sprake van vrijwilligheid, maar ouders weten dat als ze niet “vrijwillig” meewerken de volgende stap een ondertoezichtstelling is.
Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat het niet beter kan. Door verder te investeren in professionalisering en innovatiever jeugdzorgaanbod moet het mogelijk zijn het percentage dwangmaatregelen, dat in Nederland internationaal gezien relatief hoog is, verder terug te dwingen. Ik spiegel me daarbij graag aan die bestuurders in de GGZ die er in slagen om het aantal gedwongen “separaties” (isoleercel) tot bijna nul terug te dringen. Veelal van te voren door velen als onmogelijk geacht, maar in de praktijk realiseerbaar. Zou dit ook in de jeugdzorg mogelijk zijn? Geen ondertoezichtstellingen meer en geen gedwongen uithuisplaatsingen, alleen nog vrijwillige? Geen dwang meer als laatste redmiddel, hoogstens drang? Ik weet het niet, maar de ambitie spreekt me aan.
Wat we dan in ieder geval niet moeten doen is de onderzoeksfunctie van het AMK samenvoegen met die van de Raad voor de Kinderbescherming. Onlangs bleek uit een onafhankelijk onderzoek al dat er nauwelijks sprake is van overlap. De RvdK doet onderzoek om vast te stellen of er een ondertoezichtstelling bij de kinderrechter moet worden aangevraagd, maar doet verder niets. Het AMK doet onderzoek naar vermoedens van kindermishandeling, maar doet er tegelijkertijd, vanwege haar inbedding bij de Bureaus Jeugdzorg, alles aan om te voorkomen dat een verzoek tot onderzoek aan de RvdK nodig is. Met succes zo blijkt uit de feiten.
Samenvoeging van onderzoekstaken van AMK en RvdK betekent dat de huidige preventieve functie van het AMK wegvalt, hetgeen zal leiden tot een onnodige toename van het aantal ondertoezichtstellingen. Niet doen dus.
Ze verdraaien alles wat je zegt, zetten gewoonweg leugens in dossiers, en komen overal mee weg want ze leggen aan niemand verantwoording af. Kinderrechters/AMK/BJZ/etc..... Waar verdiend kan worden maken ze ouders kapot, of je moet al bereid zijn jarenlang je kinderen op te voeden onder toeziend oog van deze lieden en hun valse voorwendselen.
Bedrijgingen, intimidatie, je zult het allemaal aan den lijve ondervinden.