Al zo’n jaar of tien stoor ik me aan het product van corporaties. Ik heb niets tegen corporaties, want ze doen belangrijk werk en de mensen zijn aardig en gedreven. Het is misschien juist wel daarom dat ik me eraan stoor.
Waarom nou? Corporaties zijn er voor mensen die niet in hun eigen huisvesting kunnen voorzien. Nobel doel. Maatlat voor dit doel is het inkomen van mensen en wat onder een goed huis wordt verstaan. Beide streng gereguleerd en vertaald in producten en procedures. Alle lof voor de huisvesters van de 20e eeuw, maar tijden zijn veranderd en de maatlat is te beperkt geworden. Een mens is meer dan een inkomen en wonen meer dan een huis. Corporaties weten dat, maar toch heeft de sector een slag gemist. Er waren meer minnen dan plussen en de sector is aan banden gelegd.
Terug naar het doel. Mensen die niet zelf in hun huisvesting kunnen voorzien hebben te weinig geld of vinden een huis gewoon te ingewikkeld. En laten we eerlijk zijn. Een huis om in te wonen is ingewikkeld. Je moet zo’n beetje universitair geschoold zijn en over veel tijd en zin beschikken om je over allerlei woonzaken te laten informeren, keuzes te maken en alles te regelen. Mensen die niet zo rijk en slim zijn, nog te jong of niet meer zo snel, door scheiding of baanverlies even niet aanspreekbaar, de taal niet machtig zijn, onze cultuur niet begrijpen, ergens anders willen wonen vanwege werk of zorg of als vluchteling in Nederland zijn beland, worden over het algemeen slecht bediend. Bij elkaar zijn dat zo’n beetje alle mensen waarvoor je een corporatie zou willen hebben. Ik zeg het maar even scherp.
Gemakkelijke huizen
Ik vergelijk een huis wel eens met een auto. Daar zit over het algemeen van alles op en aan; verwarming, elektra, radiootje, spiegels en gordels voor de veiligheid. Bij een corporatiewoning moet je verwarming, elektra, radiootje, camera’s en handgrepen voor de veiligheid allemaal zelf regelen. En aan dat alles zit een afweging, een procedure, een prijskaartje en een administratie met aparte inlogcodes en wachtwoorden. Dat vraagt nogal wat van bewoners. Waarom hebben we geen woningen met een grotere variatie aan kwaliteit en uitrustingsniveau’s? Woningen die mensen kunnen behappen; financieel én organisatorisch. Gemakkelijke huizen zodat de bewoners hun tijd kunnen besteden aan werk, opleiding, ontspanning, beter worden of zorg voor elkaar. Een huis met uitrustingsniveau A, B of C, zodat er ook nog wat te kiezen valt. Met of zonder internet, telefoon en tuinonderhoud. Met of zonder administratieve rompslomp.
Er is behoefte aan. Niet alleen bij ouderen, jongeren en mensen met of zonder smetje, maar ook bij mij. Zodat ik geen ingewikkelde brieven hoef uit te leggen, afkomstig van organisaties die geen bewijsstukken per e-mail kunnen ontvangen, maar wel een fax hebben (ja, dat bestaat nog). Dat ik niet meer met mensen die ik toevallig in dit leven tegen kom, op pad hoef naar een corporatie, schuldhulpverlener, wetswinkel, Riagg, dag- en nachtopvang; helaas vaak zonder resultaat. Zodat mijn stiefdochter een eigen plekje krijgt om beter te worden. En ik mijn moeder beter op afstand kan helpen om zelfstandig te blijven wonen.
De private sector speelt daar nu op in door steeds betere en goedkopere woonoplossingen te leveren, met alles erop en eraan. Denk aan studentenwoningen inclusief wasmachines en toezicht. De wooncoöperaties komen er aan en kunnen straks meer dan corporaties mogen leveren. Corporaties worden links en rechts ingehaald. Mensen die om allerlei reden niet in hun eigen huisvesting kunnen voorzien, raken daardoor verder achterop. Ik zou zeggen; doe er wat aan.
Reacties: 8
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Maar allermeest intrigeert mij deze zin: "Niet alleen bij ouderen, jongeren en mensen met of zonder smetje, maar ook bij mij". Jij bent niet in een vakje te plaatsen Ingrid! :)
Maar de eigenlijke conclusie van je column voor mij is deze: de private sector heeft duidelijk zijn PR en marketing beter voor elkaar. Ik ben er namelijk niet van overtuigd dat wat de private sector te bieden heeft per se in de vergrotende trap beschreven kan worden. Maar ze doen het wel. Daar is nog wel wat te winnen voor de corportiebranche.
Dat betekent dat er 2,4 mio veel slimmere mensen in die woningen wonen, want die dat wel is gelukt. Het is een wat vreemde stelling mede door het pleidooi om veel "accesoires" in een woning aan te brengen, hetgeen voor eenvoudiger wonen zorg zou moeten dragen, maar in de praktijk weerbarstiger blijkt
En de commerciele markt heeft dit allemaal wel goed voor elkaar : leef ik toch op een andere woonplaneet dan de auteur !
Helemaal eens wat u stelt maar het gaat nog verder! Corporaties hebben zichzelf financieel vast gezet en kopiëren elkaar alleen maar. Gezamenlijk nu als lemmingen richting de afgrond en de sociaal zwakkeren zijn daarvan de dupe: "mens volgt nu geld". U spoort aan hier iets aan te doen. Dat heb ik gedaan. Separaat stuur ik u een uittreksel van mijn SocialeWoon-concept waarmee we in Almere de eerste pilot willen starten met 1.000 sociale huurwoningen waarbij vrijwel alle bijkomende zaken in de huurprijs zijn begrepen. Bij interesse informeer ik u graag persoonlijk. Groetend, Cees Buys.
En over een 'problematiek' die mij als 'linkse rakker' bijzonder raakt.
Want nog los van het feit dat wonen voor 'normale mensen' niet meer te betalen is (daar hebben we inmiddels 'onbetaalbare' regelingen, gefinancierd vanuit de Algemene Middelen voor) denk ik dat de aanschaf van een eigen behuizing voor mensen die dat met alle geweld zo graag willen, een kwestie van persoonlijke voorkeur is. 'Gewoon' genoeg gaan sparen om vervolgens een hypotheek op te nemen bij een bank, zou ik zeggen.
Want wat is er mis met corporatief wonen?
Tot nu toe heeft niemand mij kunnen uitleggen waarom ik 30 % van mijn inkomsten aan woonlasten zou moeten gaan betalen.
Temeer daar het besteden van een inkomen meer te maken heeft met de wijze waarop mensen willen leven ( zelfontplooiing door zaken als: sport, studie, culturele dingen, reizen, onderhouden sociale contacten enzovoort). Met de stelling dat een mens meer is dan een inkomen ben ik het in deze zin, zeer eens.
Dat corporaties er alleen zouden zijn voor mensen die niet in hun eigen huisvesting kunnen voorzien, is zo bezien daarom niet-alleen een misvatting maar stigmatiseert ook de zogenaamde 'scheefwoners', die eigen woningbezit om principiële redenen afwijzen.
Zo bezien kunnen we het wonen meer zien als een politieke zaak.
Wanneer mensen daarin investeren om op termijn financiële winst te maken op hun onroerend goed-bezit (een meer-neo-liberale instelling en dat mag), brengt dit met zich mee, dat mensen die politiek gezien anders denken, door de grote meerderheid gedwongen, niet aan een betaalbare woning kunnen komen. Die meerderheid belemmert ook onze bouwvakkers om direct aan de slag te gaan om juist voor deze minder-vermogende groep échte starterswoningen te bouwen. Om nog maar te zwijgen van het gebrek aan huisvesting dat er momenteel bestaat onder vluchtelingen/asielzoekers-met-een-status.
Persoonlijk ben ik daarnaast voor een meer-gemêleerde opbouw van woonwijken waardoor zogenaamde 'achterstandswijken' worden vermeden omdat rijk en arm, autochtoon én allochtoon op eenzelfde manier met elkaar samen kunnen leven, wonen en werken.
Dit laat onverlet dat er in corporatieland zeker kansen liggen voor een wonen-op-maat -beleid, waarvoor Ingrid Moel een lans breekt.
Maar waarschijnlijk hebben we daar eerst een andere regering voor nodig. .