Die ja-sticker wordt een hit

Amsterdam en Utrecht gaan er al voor, de ja-sticker voor reclamedrukwerk. Je krijgt dan géén reclamedrukwerk meer tenzij je zelf een dergelijke sticker op de brievenbus plakt. In Amsterdam daalde de hoeveelheid reclamedrukwerk met de ja-sticker van 49 procent naar 19 procent en in Utrecht van 48 procent naar 11 procent.

Begin oktober stelde de directeur van het Koninklijk Verbond van Grafische Ondernemingen (KVGO) dat reclamefolders helemaal niet zo vervuilend zouden zijn. Hij beargumenteerde dat reclamefolders volledig uit gerecycled papier bestaan. Dat zou kunnen, maar een papiervezel wordt tijdens de recycling telkens korter en kan daardoor maar vijf tot zeven maal worden gebruikt. Maar wat moet een gemeente hiermee?

Als alleen de CO2-emissie wordt beschouwd – los even van onder meer de inkt, de logistiek van verzending, de logistiek van papierinzameling en de plastic folie waar het vaak in zit – dan kan die aardig in kaart worden gebracht. De NOS melde dat in Amsterdam dus 30 procent en in Utrecht 37 procent minder reclamedrukwerk werd weggegooid. Uitgaande van 40 gram CO2 emissie per vierkante meter papier komen we een aardig eind met de berekening.

Op een achterkant van een geadresseerde envelop is de gemiddelde CO2-emissie per gemeente te becijferen: tussen de 100 en 123 ton CO2-emissie per jaar. Veel? Vertaald naar de uitstoot van auto’s levert het een CO2-besparing op van pak ‘m beet 20 tot 64 auto’s. Te vergelijken dus met de vervanging van een aardig gedeelte van het gemeentelijk wagenpark door elektrische auto’s die op groene stroom rijden. Een interessante besparing.

Maar nu het vreemde. Mensen die het reclamedrukwerk niet willen, ergeren zich aan de reclame. Uit een enquête van de Consumentenbond hierover blijkt dat die ergernis kan oplopen tot 91 procent van de reclame-ontvangers. Het drukwerk wordt dan opeens een punt van irritatie, wat antireclame is voor de desbetreffende winkel. De keuze van een gemeente voor de ‘ja’-sticker zal dan ook door velen worden gewaardeerd.

Jan-Henk Welink 
Lees hier meer columns van Jan-Henk Welink