Op naar de biobased mondkapjes

We leven in tijden van crisis: de coronacrisis, economische crisis, klimaatcrisis. De eerste bestrijden we dagelijks en voor de tweede wapenen we ons. Maar de derde?

Ach, eigenlijk is dat meer iets voor later. Terwijl de klimaatcrisis vermoedelijk het grootste aantal slachtoffers kent, kan die er wel eens bekaaid vanaf komen. Want voor duurzaamheid is nu even geen tijd en straks waarschijnlijk geen geld meer. Maar waarom maken we van de nood geen deugd?

Natuurlijk is het te warm, te droog en branden er bossen. Maar die kan je met voldoende mankracht prima blussen. Leiders van nu, zo las ik afgelopen weekend in een bekend dagblad, zijn ware opportunisten met een uiterst korte planningshorizon. Spierballen zijn hun ding, investeren in de toekomst niet. Ze leven in het moment, zijn volstrekt narcistisch en dol op quickwins. En zo durf je zonder blikken of blozen als baas van ‘s Neerlands vliegend fossiel erfgoed je eigen beloning te verdubbelen en gelijktijdig miljarden aan noodhulp uit de staatsruif op te eisen. Maar kunnen we als belastingbetaler ons geld elders niet toekomstbestendiger investeren?

We waren net zo lekker bezig. Steeds meer geld stroomde naar initiatieven die een duurzaam rendement op lange termijn bieden. En toen kwam het virus. Economische groei transformeert in krimp, we raken in paniek en klampen ons vast aan de klassieke banenmotoren. Grote woorden, onbeperkte middelen. Negentig miljard euro? Zo gepiept. Maar nu al gonst het in gemeenteland van de onheilstijdingen. Want wie betaalt uiteindelijk de rekening van de oplopende staatschuld? Geld wordt schaars en de eerste bezuinigen worden al ingepland. Veel duurzaamheidsprojecten staan nu tijdelijk stil, maar worden ze wel weer opgestart?

Dat baart mij zorgen. Volgens veel economen is het verstandig om bij economische tegenwind de overheidsuitgaven te verhogen. Maar moet dat belastinggeld nu per se vloeien naar fossiele vervuilers of fiscale tovenaars zoals booking.com? In de hectiek maken we keuzes op basis van de emotie, ‘KLM houden we ten koste van alles in de lucht’, en niet op basis van maatschappelijk rendement. In mijn boek Vergroen je gemeente nu opperde ik dat voor verduurzaming feesten en rampen nodig zijn. Nu dat eerste er voorlopig niet inzit, resteert het laatste. En daarvoor hoeven we niet eens ons best te doen, shit will happen.

Maar kom op zeg, leren we nu echt alleen van pijn? Dat kan toch anders! Houden we met die negentig miljard euro onze tradities in stand of kiezen we voor een betere toekomst voor iedereen? Stimuleer de economie door werk te maken van verduurzaming. Dirigeer dat geld uit het Haagse infuus vooral naar zinvolle banen met een goed toekomstperspectief. En school mensen uit de fossiele wereld om tot denkers en doeners voor de circulaire economie, de energietransitie en de klimaatadaptatie.

Maak het praktisch en begin bijvoorbeeld met een eigen productielijn voor biobased mondkapjes. Stop met het vergroten van zowel onze afhankelijkheid als de afvalberg en koop niet langer wegwerpartikelen uit China. Maar ontwikkel en produceer die beschermingsmiddelen zelf op duurzame wijze, met onze eigen mensen. Een eerlijk product met een gezond rendement. Laten we samen van de nood een deugd maken.

René Notenbomer

Lees hier meer columns van René Notenbomer