De Vogelaarwijk

Ella Vogelaar wilde miljoenen pompen in het verbeteren van veertig achterstandswijken (de ergste) in Nederland. De naam veranderde in Prachtwijken of Krachtwijken om het toekomstvisioen van de maakbare samenleving elan te geven.

Dit kabinet heeft er niet zoveel mee op. Minister Donner van Binnenlandse Zaken (CDA) bouwt de financiële bijdrage van het Rijk nu in rap tempo af tot grote ontsteltenis van wethouders volkshuisvesting die zoveel leuke projectjes hebben verzonnen om de gedepriveerde wijken in de vaart der volkeren op te stuwen.

Binnenlands Bestuur deed een onderzoek (zie vanaf pagina 22) onder de achttien gemeenten die één of meer krachtwijken hebben en trof er alom teleurstelling aan over die ’onbetrouwbare’ rijksoverheid, want ze hadden voor zeker 10 jaar op veel extra centjes gerekend. Van een bijdrage aan de broodnodige bezuinigingen hebben deze wethouders even niets gehoord - of niet willen horen.

De vraag rijst hoe eff ectief die Vogelaarsubsidie nu eigenlijk is. Het antwoord luidde onmiddellijk dat het nog veel te vroeg is om dat te meten. De regeling loopt pas sinds 2009. Tsja, dat heet struisvogelpolitiek. Het Sociaal en Cultureel Planbureau kwam al in juni van dit jaar met een onderzoek naar verbetering in de sociaal-economische positie van Vogelaarwijken in de periode 1999 tot en met 2008.

Conclusie: veel projecten werken niet. Investeren in groen-, sport- en speelvoorzieningen hebben geen of nauwelijks eff ect. Wel het slopen van oude woningen en koopwoningen daarvoor in de plaats bouwen, maar daar is die Vogelaarsubsidie niet echt op ingericht.

Deze miljoenen zijn bestemd om mensen bij de buurt te betrekken en te komen tot één regie bij de aanpak van probleemsituaties. Zo zijn er nog veel meer van dit soort modieuze teksten om te verbloemen wat er met al dat geld gebeurt. In de artikelen in dit nummer van Binnenlands Bestuur doemt het (spook)beeld van veel overleg, evaluaties en bureaucratie weer op. ‘De ziekte van het extra geld’, wordt het genoemd. En zo verdwijnt 40 procent van de extra miljoenen aan overleg en organisatie.

Nog steeds stormen bij één probleemgezin in een achterstandswijk tien verschillende hulpverleners binnen om de chaos nog groter te maken. En ach, er zal hier en daar best een succesje zijn. Maar op de keper beschouwd is de Vogelaarsubsidie een droevig staaltje politiek opportunisme. Laten we de naam Vogelaarwijken maar snel vergeten en het gewoon weer achterstandswijken noemen, waar mensen onderaan de sociaal-economische ladder beginnen.