Gemeente draait op voor noodlijdende corporatie
Volgens een berekening van het Centraal Fonds Volkshuisvesting gaan door de verhuurderheffing tientallen woningbouwcorporaties failliet. Dat kan betekenen dat gemeenten flink moeten gaan betalen om de schulden van de corporatie op te vangen.
Woningbouwcorporaties gaan het zwaar krijgen en gemeenten lopen daardoor het risico in de buidel te moeten tasten. Volgens het Centraal Fonds Volkshuisvesting (CFV), financieel toezichthouder voor woningcorporaties, gaan de corporaties er 17 miljard euro op achteruit. Daardoor zullen corporaties het met nog maar de helft van hun vermogen moeten stellen en zelfs omvallen.
Solvabiliteit
De berekening van het CFV windt er geen doekjes om: 110 corporaties, die de helft van alle sociale huurwoningen bezitten, komen hierdoor te zitten met een solvabiliteit (verhouding vreemd/eigen vermogen) van minder dan 15 procent. Daardoor hebben ze geen ruimte meer om investeringen te doen. Een deel daarvan, 41 corporaties, komt zelfs uit op een negatieve solvabiliteit. Uiteindelijk zal dit er toe leiden dat tientallen woningcorporaties failliet gaan.
Risico gemeenten
Mocht de maatregel er toe leiden dat er woningcorporaties niet meer aan hun schuldeisers kunnen voldoen, dan wordt de klap in eerste instantie opgevangen door het Waarborgfonds Sociale Woningbouw (WSW). Het totale bedrag dat de WSW kan dekken bedraagt 3,7 miljard euro. Mocht dat niet genoeg zijn dan ligt de rekening voor de helft bij het rijk en voor de helft bij gemeenten. De gemeenten waar de noodlijdende corporatie woningen heeft worden daarbij zwaarder belast.
Kritiek
Naast het CFV komt de kritiek op de heffing ook van Aedes, de koepelorganisatie voor corporaties. Marc Calon, directeur van Aedes, zei in een interview met het Algemeen Dagblad dat het gevolg van de wet verpaupering zal zijn, en dat er geen nieuwe woningen bij worden gebouwd. De Woonbond, belangenbehartiger van huurders in Nederland, roept Tweede Kamerleden op om tegen de wet te stemmen. Directeur Ronald Paping stelde dat als de wet doorgevoerd wordt, dat ‘rampzalig is zowel voor huurders als voor de corporatiesector.’
Verhuurderheffing
De gewraakte verhuurderheffing geldt voor alle verhuurders van meer dan tien woningen in de reguliere sector. Zij moeten een percentage van de WOZ-waarde van hun woningen gaan afdragen. In 2014 moet dat het rijk 2 miljard euro opleveren.
Reacties: 7
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Ze bedoelen hier dat de inwoners van die Gemeenten moeten gaan opdraaien voor de blunderende Gemeentebesturern die nalieten om de boeken te controleren van deze Cooporaties, zodat Directeuren van deze instellingen de boel konden belazeren. Overigens waren die directreuren vaak vriendjes van diezelfde Gemeentebestuurders. Neem eens kundige mensen aan ipv vriendjes en Bestuurders die hier hebben gefaald op staande voet eruit, zonder vette wachtgelodregelingen, maar gewoon sociale uitkering.
Tja, als je stijgende belastingen en een lenende overheid accepteert, ja, dan heeft de overheid altijd geld.
Maar, dat geld gaat wel uit de beurs van de belastingbetaler, die op zijn beurt minder kan en moet uitgeven. Tenslotte, een euro die je niet hebt, kun je ook niet uitgeven.
Oplossing: geen reddingsacties meer. Laat gewoon de zaak gecontroleerd failliet gaan.
De gemeente kan trouwens de cooperaties niet redden, de gemeentes hebben zelf al genoeg problemen. De bodem van de gemeentekas komt ook al in zicht.
1. Eind jaren ’80 van de vorige eeuw was er een overschot op de markt voor corporatiewoningen. Dat waren geen sociale huurwoningen voor mensen met een laag inkomen, maar gewoon huurwoningen voor iedereen. Woningen voor mensen met een laag inkomen en de duurdere woningen werden bewust door elkaar heen gebouwd, vanuit de idealen van de decennia daarvoor. In sommige gebieden kampten corporaties met leegstand. De totstandkoming van dit systeem had te maken met de wijze van financiering. Het zal geen verbazing wekken dat de wijze van financiering heeft geleid tot een te fors bedrag op de begroting van het Rijk voor de financiering van corporaties.
2. Staatssecretaris Heerma (CDA) van Volkshuisvesting kwam begin jaren ’90 met een plan om de huren flink te verhogen, in combinatie met het stilleggen van de financieringsstroom aan woningcorporaties. De corporaties zouden in het vervolg zelf voldoende middelen moeten ontvangen, via de huurders, voor de bouw van nieuwe woningen. Mensen met een laag inkomen zouden worden gecompenseerd via de huursubsidie.
3. Midden jaren ’90 werden de corporaties afstand van de overheid gezet. Dit heeft geleid tot het morele verval waar corporaties nu in zitten. Wie uit de wereld van de corporaties komt, die weet dat het sociale aspect bij veel corporaties nauwelijks meer en rol speelt. De corporaties met de zichzelf verrijkende directies zijn er alleen nog voor de instandhouding van zichzelf. De overheid gaf een aantal lieden een verschrikkelijke berg maatschappelijke kapitaal om mee te “ spelen”. Deze lieden zijn de Louis de veertienden van de huidige samenleving en gedragen zich daarnaar. De bruteringsoperatie is, in combinatie met het op afstand zetten van corporaties, een zware en kwalijke strategische misser van de Rijksoverheid.
4. Er zijn in het na de bruteringsoperatie ontstane systeem te weinig prikkels ingebouwd voor goed gedrag en dienstbaarheid aan de samenleving van zowel gemeenten als corporaties. Waarom zou een gemeente woningen willen bouwen voor de laagste inkomensgroepen? Er is veel te weinig gebouwd. Natuurlijk zijn er corporaties met te weinig geld. Maar er waren er ook die zwemmen in het geld. Zo kon Woonbron makkelijk 240 miljoen euro op hoesten voor de SS Rotterdam. Dames en heren, hoe kan dat?
Door het gebrek aan prikkels worden er veel te weinig huurwoningen gebouwd. Dat de discussie zich nu toespitst op woningen voor de laagste inkomensgroepen, is logisch. Immers, dat is de groep die het meest afhankelijk is van het stelsel van sociale woningbouw. Maar dat “ scheefhuurders” nu zouden moeten verhuizen vanwege dit beleid, is niet logisch. De woningen waar zij vaak in wonen, zijn namelijk geen woningen voor de laagste inkomensgroepen. Daar zitten woningen bij van soms meer dan 100 vierkante meter. Dat zijn prima woningen uit een tijd dat de overheid anders dacht over de huisvesting van de bevolking. In sommige gevallen hebben corporaties de huren zelfs verlaagd, eind jaren ’80 en begin jaren ’90, om de woningen überhaupt vol te krijgen.
5. Was begin jaren ’90 de subsidie aan woningbouwcorporaties een financieel probleem, nu is dat de huurtoeslag. Logisch natuurlijk. Hoe hoger de huren, hoe meer huursubsidie. En dan komt nu de grote grap: dan gaan we de woningbouwcorporaties een belasting opleggen om dit weer terug te halen. Dat is natuurlijk het op een bespottelijke manier rondpompen van geld. Beter zou zijn een lagere huur voor de corporatiewoning. Maar dan komt het op het volgende punt: de hoogte van de huur is dan in vergelijking met de kosten van een koopwoning weer veel te laag. De structurele fout die uit het systeem van wonen moet worden gehaald, is de hoge prijs van de koopwoning, de te hoge prijs die de gemeente voor de grond vraagt, de hoge salarissen in de bouw en de te hoge prijs van bouwgrondstoffen.
6. De woningbouwcorporaties zaaien nu angst. Dat zou ik ook doen, als ik woningbouwcorporatie was. Wat zou U doen, als U woningbouwcorporatie was? De woningbouwcorporaties hebben geen geld, want dat is belegd in derivaten, woontorens in Dubai, de SS Rotterdam, in dure panden en kantoormeubilair voor de corporatiemedewerkers en salarissen van de bestuurders. Die zijn natuurlijk als de dood dat dat allemaal uit komt.
7. Dat de overheid nu de klok pas na bijna 20 jaar weer probeert terug te draaien is terecht, maar dat dit zo lang heeft geduurd is zeer zwak. Het is ook maar de vraag of de gekozen strategie de juiste is. Een hardere ingreep is noodzakelijk, maar politiek misschien onhaalbaar. We praten dan over het in één keer nationaliseren van alle woningbouwcorporaties. We moeten terug naar een stelsel waarin de overheid een beleid gaat voeren om de burgers betaalbaar en goed te laten wonen, segregatie tegen gaat en zo meer. Een overheid die er is voor de burgers en niet andersom. De idealen van de jaren ’70 oppoetsen want daar was niets mis mee.
Er zijn op de ministeries vast wel goede en slimme ambtenaren te vinden om een goed beleid uit te zetten. Doen we dit niet, dan wacht ons nog jarenlang geklungel.