Update

Artikel over het EPD 2.0
Zo schreef ik voor ICTzorg een artikel waarin ik een model presenteer waarin vier soorten EPD’s worden onderscheiden. Ik roep zorginstellingen op een strategische keuze te maken ten aanzien van EPD’s. Vermaatschappelijkte zorg middels een ‘EPD 2.0′ is iets wat we steeds vaker nodig hebben, al blijven er natuurlijk altijd situaties waarin een ‘HIS/ZIS’ of een ‘EPD 1.0′ prima voldoet. Daarover ging ook de workshop over zelfmanagement...

Onlangs gaf ik samen met Zenc-collega Marjolein Minderhoud tweemaal een workshop op het congres van de NPCF over zelfmanagement en eHealth. We gingen daarbij in op de theorie achter zelfmanagement en gaven vanuit het perspectief van de arts-patiëntrelatie het zorg-inhoudelijk, ethisch en maatschappelijk belang ervan aan. Voorts lieten we zien hoe eHealth daaraan een bijdrage kan leveren. Omdat niet iedere patiënt en/of zorgverlener op elk moment zelfzorg kan of wil, blijft er ook meer traditionele zorg nodig. De vraag is echter wel: hoe en in welke mate moeten we zelfmanagement en het gebruik van eHealth stimuleren? En wat is daarbij de taak van bijvoorbeeld patiëntenverenigingen en zorgverleners?

Hier vindt u de presentatie Zelfmanagement & Health.

Expertmeeting Eerste Kamer
En dan was er in december de expertmeeting in de Eerste Kamer over het wetsvoorstel wat de invoering van het landelijk EPD mogelijk moet maken. Hiervoor schreef ik een position paper. We waren gebonden aan een woordlimiet en dus moet je lastige keuzes maken over dat wat je adresseert en wat niet. Ik heb besloten met name een veranderkundige, pragmatische insteek te kiezen: hoe krijg je draagvlak voor het landelijk EPD en een goede integratie in de alledaagse zorgpraktijk? In opdracht van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid doe ik momenteel een case study naar de politieke en bestuurlijke besluitvorming rondom het l-EPD en de posities van de verschillende actoren. Ik heb hiervoor ruim tweehonderd beleidsstukken/kamerstukken bestudeerd en interviews gehouden met de belangrijkste stakeholders.

Wat onder andere opvalt is de wijze waarop ministers het belang van een landelijk EPD als een vanzelfsprekendheid hebben opgevat, zonder dat onderzoek is gedaan naar hoe nu precies welke voordelen kunnen worden gerealiseerd. Dat maakt het aangaan van de discussie met critici uitermate lastig en dus het project kwetsbaar. Vandaar dat ik in mijn paper pleit voor stapsgewijze invoering van het l-EPD met frequente evaluatiemomenten en goed doordacht onderzoek, zodat duidelijk kan worden waar de toegevoegde waarde ligt en wat er allemaal nodig is om deze te realiseren.