Simultaan: 29-0

Ook dwong hij bijna wereldkampioen Anand tot overgave. Giri heeft een Nepalese vader en een Russische moeder, die allebei in ons land werken. De Nederlandse Schaakbond zou Anish graag inlijven, want dan zouden wij eindelijk weer eens een topschaker hebben.

Het was niet zo maar een simultaan, maar een die werd gehouden in de Tweede Kamer. Als tegenstanders zouden politici en parlementaire journalisten in het strijdperk treden. Ik behoor tot geen dezer categorieen, maar kennelijk had men besloten dat het parlementaire kamp wel enige versterking kon gebruiken. Het is waar dat ik in een simultaan wel eens van Tal en Donner heb gewonnen en dat ik remise heb gespeeld met Kasparov, maar die prestaties werden geleverd in een tijd dat ik zeventien stukken per week schreef, de 100 meter liep in 11 seconden en er drie vriendinnen op nahield.

Toch zei ik ja. Ik wilde dat ventje wel eens aan de tand voelen. Het was wel krap aan, want ik moest die ochtend uit München komen. En ja hoor, vertraging. Helaas moest ik afbellen. Toen ik de volgende dag thuiskwam, wilde ik weten hoe de simultaan was afgelopen. De uitslag vond ik op de site RaarmaarWaar. Giri had zonder moeite alle partijen gewonnen: 29-0!

Frits Wester had het eerst op zijn rug gelegen, terwijl ook de Kamerleden Pieter Omtzigt (CDA) en Rik Grashoff (GroenLinks) in een mum van tijd door Giri van het bord waren geveegd. Jan Nagel (71) van de bejaardenpartij 50PLus had het nog het langst volgehouden en als beloning kreeg hij een bokaal van mevrouw Schipper, de minister van Volksgezondheid en Sport.

Regeren is vooruitzien en deswege zou je denken dat politici goed zijn in schaken. Hoe vaak wordt het wereldtoneel niet afgebeeld als een schaakbord, waarop staatslieden bezig zijn vele zetten vooruit te zien? De uitslag in de Tweede Kamer doet echter een omgekeerd verband vermoeden: hoe meer politicus hoe minder schaakinzicht.

Als ik Frits Wester was, zou ik mij ernstig ongerust maken. Misschien kan het Wester tot troost dienen dat ook Napoleon, hoewel gepassioneerd, een bijzonder zwakke speler was. In Nederland had je Ivo Samkalden - minister en burgemeester - die een aardig potje schaakte. Provo Roel van Duijn kan er iets van, maar is hij wel een politicus? Frank de Grave is misschien de beste van allemaal, maar ook hij is de politiek ontvlucht.

Op het congres van GroenLinks is onlangs ‘een motie van treurnis, eenheid en vertrouwen’ aangenomen. Toen ik dat las, dacht ik: ‘Zoveel grote begrippen bij elkaar. Dat is vooral een motie van onzin’. Gelooft u mij: het zijn daar bij GroenLinks beslist geen schakers. Rik Grashoff zit bij een partij die helemaal op zijn lijf geschreven is’.