Praten naar vermogen

Het is begonnen. De kamerbehandeling van een omstreden wet. De Wet werken naar vermogen. De wet die verhinderde dat er een bestuursakkoord kwam tussen rijk en gemeenten. De wet die tegelijk komt met megabezuinigingen bij sociale diensten en Sw-bedrijven. 

De wet ook, die gemeenten in moeilijke omstandigheden een beetje extra gereedschap kan geven om mensen te helpen. Omstreden gereedschap is het wel: bij loondispensatie krijg je minder dan het minimumloon. Dat is olie op het vakbondsvuur. En ook werkgevers eten met lange tanden.

De eerste stap heet een ‘rondetafelgesprek’. Maar de tafel is niet rond en een echt gesprek wil het niet worden. Daarvoor zijn veel te veel mensen uitgenodigd die in kleine groepjes snel hun ei moeten leggen. In een drie dagen durende legbatterij passeert een lange stoet van werkgevers en werknemers, wethouders en wetenschappers, cliënten en uitvoerders de vaste kamercommissie. Ze worden in groepjes aan de tand gevoeld. Twee minuten voor je verhaal. De rest van de tijd voor de vragen.

Het lijkt me zwaar werk, Kamerlid. Zo’n rondetafelgesprek is een hele zit. En je moet veel vragen stellen. Om te ontdekken hoe het zit, natuurlijk. Maar ook om je standpunt duidelijk te maken. Want natuurlijk hebben Kamerleden al lang een mening. Net als hun gasten van vandaag. De meesten hadden al een mening toen nog het wetsvoorstel nog niet eens was verschenen!

Opvallend is hoezeer we het in mijn rondje eens zijn. We doen allemaal ons uiterste best om uit te leggen dat bureaucratie en geldgebrek het succes van de wet bedreigen. We praten vandaag naar vermogen. Maar ik denk niet dat er iemand aan het eind van het gesprek zijn mening heeft veranderd.

René Paas