Rechts en link

De maatschappij heeft een zodanige ruk naar rechts gemaakt dat centrumpartijen als links worden bestempeld maar dit eigenlijk al lang niet meer zijn. Tegelijkertijd wordt extreem rechts geaccepteerd als “normaal” rechts en dat is link.

Partijen die als extreem links te boek staan doen eigenlijk niet veel anders dan wat linkse partijen pakweg 15 jaar geleden deden. Het is het uiteindelijke resultaat van een door Lubbers en Kok in de jaren tachtig ingezette sociaaleconomische beleidslijn.

Eerlijk is eerlijk; een felicitatie is op zijn plaats, ze zijn in hun opzet geslaagd.

Lubbers mag, weliswaar enigszins wrang, zelfs in eigen persoon de laatste hand leggen aan dit proces. Wrang omdat hij onlangs heeft toegegeven dat hij destijds een fout heeft gemaakt door de Nederlandse maatschappij op een Amerikaansliberale leest te gaan schoeien.

Ook Kok heeft daar volop aan meegewerkt en is in de valkuil gestapt waar hij blijkbaar nu nog steeds in zit, gezien zijn optreden tijdens de verhoren van de Kamercommissie o.l.v. De Wit. Niks links of progressiefs meer aan.

De omslag in denken van de laatste decennia met het individu/ego als centrum der dingen heeft er ondermeer toe geleid dat de meeste partijen die nu nog links pretenderen te zijn die benaming alleen nog maar dragen omdat ze dat predicaat van oudsher hebben meegekregen. Er was toen nog wel een duidelijk politiek spectrum waarvan het electoraat wist wat het kreeg.

Maar dat is helaas al lang niet meer zo.

Links heette destijds ook wel progressief en was het tegenovergestelde van conservatief. Men verzette zich tegen de gevestigde politiek/orde en die was overwegend rechts.

Zich progressief verzetten doet het huidige linkse spectrum, op een enkele uitzondering na, al lang niet meer. En ook de enige linkse uitzondering in ons land doet ondanks alles toch wel haar best om geaccepteerd te worden door de gevestigde orde, het establishment.

Blijkbaar wil de maatschappij echter de huidige verrechtsing ondanks de laatste financiële crisis die toch heel duidelijk heeft aangetoond dat neoliberalisme en de zichzelf regulerende “vrije”markt dus niet werkt. Het is een kaartenhuis dat onverwacht en telkens weer snel kan instorten.

Een crisis zorgt voor angst, nog meer en sneller verlies van vertrouwen in de zittende politiek en een roep om vernieuwing, progressiviteit zo men wil. Maar in plaats van zich af te keren van de overheid als heerser wil men een zelfde “sterke” figuur die iedereen wel eens even mores zal leren. En ondertussen gaat men elkaar te lijf en stigmatiseert de ene groep de andere.

De zittende macht zwicht en onderwerpt zich terwijl zij en de media bagatelliseren. Ook omdat zij, hopelijk onbewust, de lijn volgen die in de jaren tachtig is ingezet en niet beter meer weten. Er is te weinig historisch besef.

We lijken opnieuw in een soortgelijke periode belandt als tijdens de crisis van de jaren dertig in Duitsland. Andere spelers maar hetzelfde spel.

Echo’s van Weimar dringen zich op. Er zijn onmiskenbaar vele overeenkomsten die hard worden ontkend of taboe worden verklaard.

Vaak vragen we ons af hoe dingen zo uit de hand hebben kunnen lopen toen.

Welnu, we maken het nu zelf mee en zo gaat dat dus, niets nieuws onder de zon.Dezelfde tactieken en dezelfde besluiteloosheid onder het mom van democratie zien we nu ook weer.

We leren blijkbaar niets en zijn zo langzamerhand in een extreem rechtse en in een, naar mijn mening, extreem linke tijd belandt.

Laten we in godsnaam goed nadenken waar we mee bezig zijn voordat we er mee verder gaan.