Pil tegen populisme
Wat te doen tegen Wilders? Het is zeker een vraag die velen in nederland bezighoudt. Psychotherapeut Joost Bosland pretendeert met zijn pamflet De waanzin rond Wilders een antwoord op de vraag te geven. Hij belooft niets meer of minder dan het ‘recept waarmee we radicaal-populistische bewegingen als de PVV en ton het best tegemoet kunnen treden’.
Op de eerste pagina schetst hij zijn methode: ‘Mijn doel is, kort gezegd, het stellen van een psychiatrische diagnose van de “ziekte” waar onze samenleving in mijn ogen aan lijdt.’ Daarmee komt hij onmiddellijk op glad ijs, zoals hij zelf kennelijk ook beseft. ‘Het is geenszins mijn bedoeling een diagnose te geven van de leiders van de radicaal-populistische bewegingen waar ik me met name op richt’, schrijft hij voorzichtigheidshalve.
Maar je kunt het natuurlijk aan Geert Wilders en zijn retorische rechterhand Martin Bosma overlaten om hier garen uit te spinnen: ‘Nadat de linkse kerk ons eerst jarenlang heeft gedemoniseerd, wil Joost Bosland ons nu in een krankzinnigengesticht opsluiten – net zoals vroeger de dissidenten in de Sovjet-Unie.’ Een tweede punt van twijfel lijkt mij het ziektebeeld dat Bosland voor Nederland heeft gekozen. Volgens hem is de waanzin rond Wilders een ‘borderlinestoornis’, die zich bevindt ‘op de grens tussen de neurotische en de psychotische persoonlijkheidsstoornissen’.
Tja, ik ben niet opgeleid als therapeut, maar ik kan al psychobabbelend moeiteloos een andere aandoening opwerpen: waarom niet het posttraumatisch stress syndroom? Zoals Amerika daaraan leed na de moorden op de Kennedy’s en Martin luther King, zo kampt nederland nog steeds met de naweeën van de moorden op Fortuyn en Van Gogh.
Joost Bosland is behalve psychotherapeut ook documentairemaker. In die hoedanigheid nam hij in 2005 het initiatief tot de televisieserie 26.000 gezichten. Dat project over uitgeprocedeerde asielzoekers had een hoog politiek-correctheidsgehalte en die gezindheid klinkt ook geregeld door in dit pamflet. Bosland stelt ‘de media’ maar weer eens verantwoordelijk voor de maatschappelijke onrust over criminele Marokkaanse jongeren.
En wij moeten volgens hem ‘stoppen met het scanderen van negatieve stereotypen over “de ander”’. Wie zijn ‘wij’ hier? Wij autochtone nederlanders, begrijp ik uit de context. Voor ‘de ander’, dus de migranten, geldt die verplichting klaarblijkelijk minder. De remedies die Bosland uiteindelijk aandraagt, zijn onvervalste staaltjes luchtfietserij.
Naar het model van de sociaal Economische raad moet er een nationale adviesraad komen, ‘Een club van het hoogste prestige’ om ‘de regressieve processen in politiek en samenleving te bestrijden’. Ook de PVV zou daaraan moeten meedoen. En in het parlement dienen Wilders en Verdonk niet te worden buitengesloten, maar steeds opnieuw te worden betrokken bij discussies. Echter: ‘En moet ’t, dan moet ‘t: schors ze uit de tweede Kamer als ze de afgesproken en duidelijk vastgelegde grenzen overschrijden.’ Dream on, Joost Bosland.
Bert Vuijsje, journalist en schrijver
Joost Bosland, De waanzin rond Wilders. Psychologie van de polarisatie in Nederland, Balans, amsterdam, 2010, IsBn 978 94 600 3233 2, 120 pagina’s, € 9,95.
Correcties & Aanvullingen, geplaatst in Binnenlands Bestuur 15, 16 april 2010
In de recensie van Joost Boslands boek De waanzin rond Wilders wordt de indruk gewekt dat de uitspraak ‘Joost Bosland wil ons nu in een krankzinnigengesticht opsluiten’ een citaat is van PVV-Kamerlid Martin Bosma is. In werkelijkheid was het de bedoeling van recensent Bert Vuijsje om een voorbeeld te geven van de manier waarop Wilders of Bosma op het boek had kunnen reageren.
De oorzaak is dat de overige politiek de polsslag van de samenleving negeert.
Dat er een punt komt dat burgers hun knopen tellen m.b.t. ontstane politieke verwoestingen in een periode waar eveneens de negatieve gevolgen van de 60tiger jaren revolutie ten volle manifesteren en mensen individualistischer en veeleisender geworden zijn en losgeraakt van oude verbanden..
De draaglast t.o.v. de draagkracht wordt op veel vlakken voortdurend overschat in de huidige samenleving door politiek "correcten"
Het boek van Fortuyn "de verweesde samenleving" is nog steeds actueel.
Bolkenstein benoemde zaken en later Henk Kamp.
De oude grote politieke partijen hadden na 2002 op zijn minst met elkaar een gezamenlijke aanpak moeten formuleren t.a.v. bovengenoemde factoren.
Nu veroordelen ze de symptomen. Dat leidt prettig af van eigen onvermogen de oorzaken gezamenlijk aan te pakken (denkt men). Is er een pil tegen die struisvogelpolitiek?