Over brommerkeuringen, filefuiken en koning Midas

Een grote aanjager van veel regels is Europa. Honderden voorstellen uit Brussel hebben in de afgelopen decennia al geleid tot nieuwe wetten en regels. Onlangs kwam in het nieuws dat de Europese Commissie strengere regels wil voor de periodieke keuring voor motorvoertuigen. Voor een land als Nederland totaal zinloos en overbodig. Maar afgezien daarvan is het toch werkelijk niet te geloven dat de ambtenaren in Brussel zich bezighouden met gedetailleerde regels over bijvoorbeeld de vraag hoe vaak een brommer moet worden gekeurd. Meneer Pechtold, is dit wat u bedoelt in uw toekomstvisie over Europa? Mijmert u dan over brommerkeuringen?

Dan de nasleep van de fataal verlopen filefuik op de A2 naar aanleiding van de achtervolging van benzinedieven. Je zou verwachten dat alle aandacht zich richt op de roekeloze schurken die met hoge snelheid achterop een auto knallen waardoor de bestuurder van de stilstaande auto is overleden. Kijk, deze mannen hoeven wat mij betreft heus niet standrechterlijk te worden geëxecuteerd. Echt niet. Dat doen we niet in een moderne rechtstaat. Maar het andere uiterste is dat in Nederland de politieagenten in het beklaagdenbankje worden gezet. Of ze wel juist hadden gehandeld door een file te creëren. Het Openbaar Ministerie zocht een uitweg en meende deze gevonden te hebben in de verklaring dat de bewuste agenten niet kunnen worden vervolgd omdat er geen regels zijn voor het creëren van files. En omdat er geen regels zijn konden de agenten ook geen regels overtreden. Of zoiets. Onnavolgbaar in ieder geval. Het advies van het OM is dus om regels te maken voor deze kwestie. Zo zie je maar weer: regels als oplossing voor alle kwalen. Ik wens de politie overigens veel succes met het maken van regels over filefuiken.

Dan een gevalletje regels als alibi voor slecht management c.q. slecht bestuur. Directeur Rob Rötscheid van woningbouwcorporatie Mitros in Utrecht zit in NRC Handelsblad te mokken dat er geen regels zijn voor mensen (bewoners van flats in dit geval) die kortstondig blootstaan aan asbest. En dat daardoor misschien onnodig mensen zijn geëvacueerd. Nu schat ik de heer Rötscheid toch al gauw op een tonnetje of twee per jaar. In ieder geval een salaris waarbij je mag verwachten dat iemand gewoon een besluit durft te nemen, ook in onzekere momenten. Nee, meneer Rötscheid heeft liever regels en toont zich hierbij zo’n typische mooiweermanager. Lekker cashen, maar als het moeilijk wordt roepen om regels. En wat moeten deze regels dan inhouden meneer Rötscheid? Risico op 25 meter? 50 meter? 100 meter? Twee maal per dag blootstelling? Drie maal per dag? En welk soort asbest? En stel dat er regels zouden zijn. Dan waren ze natuurlijk net niet van toepassing op de flats in Utrecht, want deze afstand was 114,6  meter. Dus zou de heer Rötscheid in dat geval pleiten voor regels die op de centimeter nauwkeurig aangeven wat de risico’s zijn bij kortdurende blootstelling. Want dan hoeft hij niet zulke moeilijke beslissingen te nemen, maar kan hij gewoon in een tabelletje opzoeken wat hij moet doen.

Maar er zijn misschien verzachtende omstandigheden. Het is tenslotte Utrecht. Waar het gemeentebestuur het imago heeft van een soort omgekeerde koning Midas. Alles wat zij aanraken verandert in chaos. Dus ik sluit niet uit dat vanuit het stadhuis is aangedrongen op een onnodige en miljoenen euro’s kostende evacuatie. Veiligheid voor alles, nietwaar meneer Wolfsen? Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.

Rik Bolhuis

Meer columns van Rik Bolhuis leest u hier.