Afgrond? Nou nee

Zal ik het zeggen? Ja, ik ga het zeggen! Ik doe het gewoon. Ook al weet ik dat het me op kritiek zal komen te staan. Maar het moet gezegd. Dus doe ik dat.

Hou je vast, daar komt het: Het gaat goed met Nederland!

Zo, dat is er uit. En nu maar wachten op de reacties. Weet die De Kluis dan niet (als mensen het niet met je eens zijn, wordt je voornaam steevast vervangen door een aanwijzend voornaamwoord) dat er talloze mensen zijn die hun energierekening niet meer kunnen betalen? Dat de boeren een ongewisse toekomst tegemoet gaan? Dat er een woningcrisis is? Dat statushouders geen huis kunnen krijgen en asielzoekers buiten slapen? Dat de stikstofcrisis half Nederland lam legt? Dat we een overheid hebben die jarenlang niet ingreep terwijl mensen ten onder gingen in de toeslagenaffaire?

Ja, dat weet die De Kluis (Eric, aangenaam) echt wel. Toch ben ik ervan overtuigd dat het met 90 procent van de Nederlanders goed gaat. Maar alle aandacht gaat – terecht – uit naar de 10 procent waar het niet goed mee gaat. Als journalisten werken wij daar natuurlijk zelf aan mee. Dat is logisch, want nieuws is datgene wat afwijkt van het normale. De onderwerpen waarover wij schrijven vertegenwoordigen dus niet de norm, maar de afwijking van de norm, en daar moeten we blij mee zijn.

Het zou niet best zijn als de zaken die goed lopen in Nederland uitzondering op de regel zouden zijn. Maar daarmee is het niet verwonderlijk dat er in de optiek van de lezer, dagelijks geconfronteerd met zo veel narigheid, het beeld ontstaat dat we in een land leven dat langzaam naar de afgrond glijdt. Tegelijkertijd kan het geen kwaad ons te realiseren dat we in een land leven met een van de hoogste levensstandaarden in de wereld, dat onze gezondheidszorg en ons pensioensysteem tot de beste van de wereld horen. Met lage criminaliteitscijfers, weinig corruptie, goede onderwijskansen, weinig dakloosheid en geen honger.

‘Als je alles gaat vergelijken met Zimbabwe kun je alle problemen in Nederland wel weg redeneren’, zei een vriend laatst tegen me. Relativeren kan ook doorslaan. Maar niet relativeren nog veel meer. Dus mijn oproep: niet alles problematiseren. Met 90 procent gaat het goed. Nu dus volop aan de bak met die andere 10.