Nasnies

Lang is hij zichzelf met enige regelmaat blijven bevuilen. En als dat weer eens was gebeurd, holde hij de kamer binnen en riep, met een merkwaardige mengeling van triomf en schaamte: Nasnies! Nasnies! Dat betekende: Niet nat! En hij zei dat terwijl hij naar zijn natte broek wees.

De herinnering aan dat tafereel is de afgelopen week vaak bij mij naar boven gekomen wanneer ik de uitslagen van de Europese verkiezingen tot mij door liet dringen en die naast de reacties van de meeste politici legde. Zoals bekend is de PVV van Geert Wilders als de grote winnaar uit de bus gekomen. Hij veroverde vier zetels.

Hij won zijn kiezers niet in de linkse hoek. Mensen die op GroenLinks of D66 stemmen, overwegen niet naar de PVV over te stappen. De PvdA verloor fors (vier van de zeven zetels) maar de oorspronkelijke aanhang liep vooral naar D66 over en, in mindere mate, naar GroenLinks, niet naar de PVV. Wilders heeft zijn kiezers weggehaald bij VVD, SP, SGP en CDA.

Van de kiezers die in 2006 op de SP stemden, koos nu bijna 22 procent voor de PVV. Bij de VVD lag dat percentage op 27 procent, bij het CDA op 12 procent, bij de SGP op 10 procent. Vooral het hoge percentage christelijke stemmen op Wilders is opmerkelijk. De PVV is niet alleen de tweede partij van Nederland maar ook de op één na grootste christelijke partij van het land geworden: zowel van de protestanten als van de katholieken stemt 30 procent op het CDA en maar liefst 20 procent op de PVV.

De zorg om de (zelf-)islamisering van Nederland en het verzet tegen de Turkse toetreding tot de Europese Unie hebben velen in de armen van de PVV gedreven. Bij de voorheen zo trouwe achterban van de SGP speelt ongetwijfeld niet alleen het onverkoopbare vrouwenstandpunt een rol bij de overstap, maar vooral het ‘theocratische’ karakter van de partij.

Zolang je officieel het standpunt huldigt dat de overheid er is om met de eigen middelen van de staat ‘alle valse godsdienst te weren en uit te roeien’ heb je in je kritiek op de wereldlijke aspiraties van de islam natuurlijk wat uit te leggen. Maar de achterban van de partij is het zat om voortdurend op één hoop te worden gegooid met radicale en gewelddadige moslims en heeft daarom een natuurlijke sympathie voor politici die de verschillen tussen christendom en islam benadrukken en op grond van die verschillen een geprivilegieerde positie voor het christendom bepleiten - zoals Fortuyn dat deed, zoals Bolkestein dat onlangs nog deed in een groot interview en zoals Wilders dat doet.

Je zou denken dat de verkiezingsuitslag een grote wake up call voor de christelijke partijen in het bijzonder en voor alle traditionele centrumpartijen in het algemeen zou zijn. Maar zelfs deze wekker heeft de politici nog niet uit hun land-van-ooit-sluimer gewekt. Laten we hopen dat het gebeurde in een vlaag van verstandsverbijstering, maar premier Balkenende zei daags na de verkiezingen toch echt dat hij blij was dat zijn partij de grootste was gebleven en dat hij Wilders niet nodig had ‘om te weten dat zaken als criminaliteit en onbehouwen gedrag niet kunnen’.

Laten de kiezers, en ook zijn eigen kiezers, daar nu heel anders over denken. Ook de leiders van de andere partijen hebben hun best gedaan om de ontluistering van vorige week te ontkennen of weg te nuanceren. Ze zijn niet in staat een eigen verhaal te articuleren en hopen maar dat het vanzelf over gaat, die ‘populistische’ pest die nu al zeven jaar zoveel jeuk op het Binnenhof veroorzaakt.

Eigenlijk zijn het dus allemaal nog kleine, onzindelijke jongetjes. Ze bevuilen zichzelf met hun schaamteloze machteloosheid, en om de nattigheid aan het oog te onttrekken roepen ze triomfantelijk dat de PVV in Brussel toch niets zal klaarmaken. (Alsof ze dat zelf de afgelopen jaren wel hebben gedaan!) Ze wijzen trots op de sporen van hun zelfbevlekking en roepen: Nasnies! Maar de kiezers zien wat al deze keizertjes zelf niet willen zien.