Mystery Burger: Ik stond erbij en ik keek er naar

De gemeenteraadsleden van Capelle aan den IJssel krijgen vanavond de uitwerkingen voor een nieuw stadscentrum gepresenteerd. ‘Het is de vijfde keer dat dit op de agenda staat,’ herinnert voorzitter en raadslid Arnold Weggeman. ‘Vanavond nemen we de ‘paspoorten’ voor de wijken met elkaar door.’ Daarin staan de uitgangspunten voor de herontwikkeling van elke wijk. ‘U ziet de input die van februari tot september is aangeleverd.’
 

‘Het gaat beginnen’, trapt wethouder Dick van Sluis handenwrijvend af. ‘U ziet vanavond wat u krijgt.’ De bestuurder straalt. ’We zijn vanaf februari bezig geweest om draagvlak te krijgen bij wie je maar kunt verzinnen,’ legt de wethouder uit. ‘Met een enorme hoeveelheid power,’ benadrukt hij. De raadsleden horen het gemoedelijk aan. ‘Het zijn vijfenveertig bewonersbijeenkomsten geweest. Het is heel veel wat we van Capellenaren hebben gekregen.’ Dat zal de wethouder niet zelf presenteren. ’U krijgt vanavond veel informatie,’ attendeert hij als laatste en geeft ermee het woord aan de tweekoppige ambtelijke staf.
 

‘Wat was nou de doelstelling van de gebiedsvisie?’ begint de eerste beleidsmedewerker van de gemeente. ‘Een kloppend stadshart, logische verbindingen en een beleefbare parkstad. We hebben dat met elkaar vastgesteld.’ De raad luistert onbewogen naar de gemakkelijk pratende ambtenaar. ‘Het is onmogelijk  álle informatie te bundelen.’ Zijn klemtonen worden sterker. ‘We hebben er een rode draad uit gedestilleerd. Het versterken van het Capels karakter, benut wat er is en biedt ruimte aan initiatieven.’ De raad blijft stil als dit tweede kader op tafel komt.
 

In rap tempo neemt de ambtenaar meer dan vijftig sheets met betoverende plaatjes door. Minutieus behandelt hij het gewenste karakter van elke wijk. Sport voor het Post NL-terrein, een vrolijke uitstraling voor de Hoven II, enzovoorts. ‘Het zijn kaders die door de bewoners zijn aangegeven,’ legt de ambtenaar de stille raad uit. ‘De bewoners van de Amandelhof willen het groen graag behouden,’ zegt de presentator. ‘Hoeveel mensen kwamen op die bewonersbijeenkomst af?’ vraagt CDA-raadslid Nico van Buren. ‘Ongeveer 60,’ antwoordt de ambtenaar onmiddellijk. ‘Oh,’ reageert de CDA’er verbaasd. ‘Het leken er minder,’ mompelt hij buiten de microfoon. De presentatie-ambtenaar gaat door met z’n sheets.
 

Na de lange presentatie blijkt de raad enthousiast. ‘We zijn stapje voor stapje meegenomen,’ meent Vanessa King (Leefbaar Capelle) ‘Iedereen vindt het mooi,’ zegt ze verwonderd. 
 

Na de vergadering raak ik met een raadslid in gesprek. ‘Is dat met bewoners praten niet jullie taak?’ vraag ik hem. ‘Tsja,’ zegt hij met een flauwe glimlach. ‘Maar wij hebben het al zo druk.’ Dat het primaat van de raad – het stellen van kader – daarmee de facto uit handen is gegeven, valt hem misschien niet eens meer op. De raad heeft zichzelf met dit megaproject tot klankbordgroep van het ambtelijk apparaat gemarginaliseerd. Dat recht heeft ze. Al is het wel de vraag of de kiezer dat ook wilde toen ze in maart vorig jaar dit hoogste orgaan haar mandaat heeft gegeven.