Het succes van Saba

Het enige Caribische eiland van het Koninkrijk dat nooit een standje heeft gekregen van het College financieel toezicht (Cft) is meteen ook het allerkleinste. Met regelmaat krijgt het Openbaar Lichaam Saba (OLS) complimentjes uit Den Haag waar een stijgende waardering bestaat voor de no-nonsense benadering en aanpak die het eilandbestuur kenmerkt.

Inhaalslag
Saba is piepklein, ver weg en Engelstalig. ‘Maar wij zijn reuze trots op ons Nederlandse paspoort,’ zo verzekert gedeputeerde (wethouder) Bruce Zagers. Bij het referendum van 2004 over de staatkundige toekomst van de Antillen koos maar liefst 86 procent van de bevolking voor een directe band met Nederland. ‘Van die keus hebben wij beslist geen spijt. Er is sinds het ontstaan van Caribisch Nederland in 2010 een grote inhaalslag gemaakt waardoor tal van zaken nu heel goed geregeld zijn,’ zo stelt Zagers.

Breed takenpakket

Het Bestuurscollege van Saba hecht vooral aan stabiliteit en openheid van zaken. De lijntjes zijn kort, ook die naar Den Haag. De boekhouding is perfect op orde en een flinke financiële buffer in de maak: ‘Het OLS is natuurlijk een organisatie van geringe omvang maar heeft wel een breed takenpakket. Ons relatieve succes is in belangrijke mate toe te schrijven aan politieke stabiliteit. Daardoor kan het bestuur een koersvast beleid voeren,’ aldus Zagers.

Scherpe kantjes
De Windward Islands People’s Party (WIMP) zit al twaalf jaar aan de knoppen terwijl de Saba Labour Party (SLP) vanuit de oppositie toekijkt. Beide partijen maken het elkaar meestal niet al te moeilijk. Toch tonen de ongeveer 1.100 kiezers van het eiland een opmerkelijk grote belangstelling voor de politiek. Ondanks het ontbreken van scherpe kantjes, ligt het opkomstpercentage regelmatig boven 90 procent.

Volgens Bruce Zagers ligt het niet in de aard van de Sabaan om extremen op te zoeken of de hakken in het zand te zetten. ‘Indertijd, toen de directe band met Nederland tot stand kwam, hadden veel mensen enige moeite met de legalisering van abortus en euthanasie. Tegelijkertijd hadden de meesten zoiets van: dit hoort misschien bij Nederland en moeten we dus maar gewoon accepteren.’ Zagers vindt het wel jammer dat voor de eilanden van Caribisch Nederland andere regels gelden dan voor, zeg, de Waddeneilanden: ‘Soms kan je niet aan de indruk ontsnappen dat we er toch niet echt helemaal bij horen. Dat betreuren wij.’

Kentering

Bruce Zagers is niet makkelijk van zijn stuk te brengen maar raakt wel licht opgewonden wanneer het sociaal minimum ter sprake komt: ‘Het bestrijden van armoede is onze hoogste prioriteit. Gelukkig zien we een kentering in Den Haag waarbij er meer aandacht komt voor de erbarmelijke omstandigheden waarin een groot aantal Caribische Nederlanders moeten leven. Wij zijn dus hoopvol gestemd dat we hier binnen afzienbare tijd samen een oplossing voor kunnen vinden,’ aldus Zagers.

Zelf regelen

In tegenstelling tot de andere Caribische eilanden van het Koninkrijk zoekt Saba bij voorkeur naar oplossingen via een constructieve dialoog en innige samenwerking met de ministeries in Den Haag. ‘Dat gaat ook prima waarbij er nu sprake is van wederzijds vertrouwen. Dat vergemakkelijkt het contact. Men beseft daar dat wij op Saba onze zaken behoorlijk regelen en vaak ook zelf initiatief nemen wanneer problemen om een oplossing vragen.’ Zagers noemt de vernieuwing van de weg naar de haven als voorbeeld: ‘Wij waren het wachten op een rijksbijdrage moe en hebben toen zelf de financiële middelen gevonden door diep te snijden in de begroting. Die bezuinigingen waren pijnlijk maar vrijwel iedereen op het eiland begreep de noodzaak ervan.’

Niet bedelen

De weg is inmiddels volledig hersteld en Zagers meldt dat de proactieve houding van het Bestuurscollege elders niet onopgemerkt is gebleven. ‘Den Haag stelt dat wel op prijs. Wij vinden het bovendien erg vervelend om te lopen bedelen om geld van het Rijk. Vanzelfsprekend is Saba dolblij met de hulp die het van Rijkswege krijgt maar wij willen vooral ook een positieve bijdrage leveren aan zowel Caribisch Nederland als aan het Koninkrijk.’