Pensioen

Dit is mijn laatste column. Ik ga met pensioen. Die twee zinnen hebben niet direct iets met elkaar te maken hoor, want ik ga nog wel een jaartje door. Met mijn werk bij de gemeente Groningen dan. In mijn columns heb ik veel onderwerpen behandeld, zoals het werven van nieuwe medewerkers en het vasthouden ervan. We hebben het met elkaar gehad over diversiteit, inclusiviteit en duurzame inzetbaarheid. In mijn laatste column wil ik het hebben over afscheid nemen van je medewerkers, omdat ze toe zijn aan hun pensioen.

Wanneer moeten we onze medewerkers loslaten en hen de oversteek naar hun pensioen laten maken? Je zou zeggen: op de AOW-leeftijd. Die was vroeger 65 jaar, maar is nu gekoppeld aan de levensverwachting en komt dus steeds hoger te liggen. Maar niet iedereen is gelijk. Sommigen willen en kunnen nog wel doorwerken tot hun zeventigste, anderen vinden zestig al een mooi moment om de werkfiets in te ruilen voor een campertje. Ikzelf verheug me al enorm op mijn pensioen, volgend jaar, op mijn 67e. Ik heb al ontzettend veel plannen. Zo wil ik Italiaans gaan leren, want ik ben dol op dat land. En ik wil me verdiepen in de kunstgeschiedenis, en dan met name de moderne kunst.

Ik had eerder kunnen stoppen met werken en dat is een luxe, daar ben ik me van bewust. Voor mensen in lagere salarisschalen is die luxe er vaak niet. Zij hebben een financieel tekort als ze vóór hun AOW-leeftijd aanvoelen dat het beter is het bijltje erbij neer te gooien. En juist in die lagere salarisschalen zitten veel beroepen die we gerust als zwaar mogen bestempelen. Mensen die met hun handen werken, die moeten sjouwen en tillen. Die al op hun zestiende zijn begonnen, die dagelijks weer en wind trotseren. Moeten we die mensen tot hun 66e, 67e door laten zwoegen? Nee, zeg ik dan. Laten we mensen die zwaar werk verrichten de kans geven eerder te stoppen.

Maar dan vraagt u natuurlijk: ‘Wat is dan precies zwaar werk? Wat valt hier wel en niet onder?’ Ik geef toe: dat is ongelooflijk ingewikkeld. Want je hebt niet alleen fysieke belastbaarheid, maar ook mentale belastbaarheid. Zo ken ik iemand die bij de IND werkte en aan alle nare verhalen van haar cliënten een posttraumatische stoornis overhield. Even snel een lijstje maken met zware beroepen, daar komen we niet uit met zijn allen.

De huidige stakingen van de politie en het OV gaan precies hierover. Politiemensen eisen van hun werkgever een fiscale regeling om het mogelijk te maken eerder met pensioen te gaan. De OV-werknemers willen van het kabinet nieuwe plannen, zodat ze eerder kunnen stoppen met zwaar werk. Ik ben niet voor stakingen als middel van verzet, maar de stakers hebben een punt. Ik vind het treurig dat deze werknemers, die dag en nacht voor ons in touw zijn, naar het middel van een staking moeten grijpen.

Ook bij de gemeente zijn er veel mensen die uitvoerend werk doen, laag ingeschaald zijn en dicht bij hun pensioenleeftijd zitten. Ze moeten doorgaan, want met de regelingen die er nu zijn, kunnen wij als gemeente een vroegtijdig vertrek niet betalen. Dit moeten we als samenleving oplossen en dragen. Het is essentieel dat iedereen fysiek en mentaal gezond zijn pensioen haalt. Het zou mooi zijn als hiervoor een goede regeling komt, zodat iedereen wanneer hij of zij daar aan toe is, kan stoppen. Net als ik.