Daarom is geen reden

Handreiking citeren uit de Schrift

Dat lijkt an sich al een nuttige exercitie. Het aan halen van de Bijbel gaat nogal eens verkeerd, omdat de oorspronkelijke tekst in de context van de Schrift voor iets heel anders staat dan de Bijbelquoter beoogt. Dan sta je ineens zonder het zelf door te hebben slavernij te verdedigen (‘Een knecht der knechten zij hij zijn broederen!’ – Genesis 9:25) of je af te keren tegen zelfs de zachtste vorm van het kapitalisme (‘En Jezus ging in den tempel Gods, en dreef uit allen, die verkochten en kochten in den tempel, en keerde om de tafelen der wisselaars, en de zitstoelen dergenen, die de duiven verkochten’ – Matteûs 21:12). Zo hoort het niet, legt Heij ons uit.

‘De Bijbel is geen boek met voorbeelden die een-op-een in de huidige tijd kunnen woorden overgezet’, waarschuwt hij. Pas door je te verdiepen in de oorspronkelijke intentie van een Bijbeltekst, kun je deze goed toepassen. De handreiking is er vooral op geschreven de potentiële Schrifttoepassingen te helpen met het doorwrochten van het inzicht wat het Woord ons biedt. Wie was de auteur? Wat zégt hij nou eigenlijk? En vooral: wat wíl hij ermee zeggen?, leert het boek ons vragen.

In feite zegt Heij daarmee dat van een goed SGP’er wordt verwacht dat hij (of zij) zich niet verschuilt achter de Schrift, maar deze gebruikt om zich te laten inspireren tot eigen politieke teksten. De Bijbel blijft een bron van inspiratie en zelfs een richtsnoer, zeker, maar het kan toch niet zo zijn dat een christenpoliticus zijn politieke bijdragen degradeert door het lukraak oplepelen van dingen die hij elders heeft gelezen. ‘Niet het aantal Bijbelcitaten telt,’ aldus het voorwoord, ‘maar de vraag of het Woord op gepast wijze en met eerbied wordt gebracht.’

Die cruciale bevinding is de voornaamste waarde van Heij’s boek. De opdracht je niet te verstoppen achter teksten van een ander is immers de dood in de pot voor ieder politiek debat. Hoewel met zachte hand gebracht, geeft het boek zo niet alleen de SGP-politicus een stevige opdracht. Een die niet anders is uit te leggen dan: doe je werk, lees je stukken, laat je inspireren en begin bij de bron – en gebruik datgene wat je ooit eens inspireerde om politiek te gaan bedrijven niet als stoppertje voor je betoog.

Citaat uit het boek
‘Het weren van levensbeschouwelijke argumentaties uit het publieke debat doet geen recht aan de pluriformiteit van de samenleving’

Politiek met de bijbel, René Heij, De Banier Uitgeverij, ISBN 978 94 0920 5045, 228 pagina’s

Tip: even terugluisteren
Sinds enige dagen heeft het land een nieuw Kabinet — en de nieuwe minister die de portefeuille lokaal bestuur kreeg toebedeeld, kon bij haar eerste Kameroptreden direct aan de bak. De regeringsverklaring zelf heeft weinig woorden over voor binnenlands bestuur. Er is een schielijke opmerking over de benoemingsprocedure voor de burgemeesters, zijlings wordt iets geroepen over een vergrootte rol van provincies bij herindelingen. En dan heb je het wel gehad.

Het Kamerdebat met minister Ollongren is een betere aanwijzing om te zien wat ons te wachten staat. Onderzoek naar de democratische legitimiteit van gemeenschappelijke regelingen, versterking van de positie van het raadslid en een verdere ontdekkingstocht door de jungle van de meervoudige democratie. Het zijn niet de opdrachten die de regering zichzelf heeft gegeven, ze kwamen pas in het Kamerdebat aan de orde.

De aandacht die de Kamer heeft voor lokale democratie werd in ieder geval door de minister omarmd. En hoewel niet iedere genoemde weg en of aangestipte oplossing iedereen zal aanspreken, is het terugluisteren van het debat de moeite waard. Dat kan op: https://debatgemist. tweedekamer.nl/debatten/ begroting-binnenlandse-zakenen- koninkrijksrelaties-2018-2