Het voortijdig failliet van de participatiemaatschappij

“Nee, meneer, ik heb de bekeuring nou al ingevoerd. En wij moeten ook onze targets halen.” Daar stond ik dan, tegenover twee mannen in imitatie-politie uniform. Eén van hen hield in zijn hand een of andere baksteenvormige smartphone waarin hij net mijn kenteken had ingevoerd. Ik stond fout geparkeerd maar gelukkig waren deze Buitengewoon Opsporingsambtenaren of BOA’s er om, in het publieke belang, te handhaven.

Natuurlijk mag je niet fout parkeren. En als er geen bekeuringen worden uitgedeeld, zet iedereen straks overal z’n auto weg. Dus moet ik niet mopperen als ik in een wijk nabij het stadscentrum een boete krijg op een plek waar alleen bewoners met een vergunning mogen parkeren. Toch is het nu anders. Graag vertel ik u wat eraan vooraf ging.

Een goede vriend van mij is een aantal jaar geleden op de fiets geschept door een auto. Hij heeft daarbij een dwarslaesie opgelopen. De eerste jaren kon hij zich nog met z’n berkelbike, een soort driewieler, zelfstandig verplaatsen. Helaas lukt hem dat nu niet meer en is hij aangewezen op een lift met de auto als hij de deur uit wil.

Voorafgaand aan het ongeluk was hij net een aantal maanden ZZP’er in de bouw. Nog geen arbeidsongeschiktheidsverzekering geregeld. Gevolg is dat hij het nu moet doen van een bijstandsuitkering. Taxiritjes kan hij niet betalen. Aanvankelijk was er nog vervoer via de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning) geregeld, maar dit is inmiddels nagenoeg wegbezuinigd.

Hij is dus vooral aangewezen op vrienden en familie. Daar is overigens helemaal niks mis mee. We hebben ook geen kabinet nodig om ons te “dicteren” dat we als mensen sociaal moeten zijn. Ons land telt niet voor niets 3,6 miljoen mantelzorgers. Die waren er al voordat het kabinet met de term “participatiemaatschappij” op de proppen kwam. Alleen noemden we het gewoon samen-leving. (Wist u trouwens dat de term participatiemaatschappij eigenlijk duidt op een financieringsonderneming? Misschien is dat wel veelzeggend.)

Dus daar staat mijn auto voor de deur van mijn vriend. Met zijn arm om mijn nek strompelen we samen de trap af van zijn flatje op de eerste verdieping richting de begane grond. We gaan samen met mijn auto naar een tentoonstelling. Als we de voordeur open doen, staan daar twee BOA’s. Eén van hen voert net mijn kenteken in om mij met een prent van maar liefst € 85,- om de oren te slaan. Dat ik, overigens overduidelijk, een gehandicapte vriend help, mag niet baten. De BOA’s hebben hun “targets” te halen. Eén van hen zei het zo letterlijk. Gadverdamme.

Aan de ene kant is er steeds minder ondersteuning vanuit de overheid voor mensen met een beperking. Aan de andere kant maakt diezelfde overheid het voor mensen moeilijk om elkaar te helpen. Is die zogenaamde participatiemaatschappij al failliet voordat ‘ie goed en wel begonnen is?

Basile Lemaire schrijft normaalgesproken over overheid en verandering maar is nu even boos.