Denkt u mee?

‘Ze vragen je mening, maar gaan tóch door met wat ze van plan waren.’ Dit hoor je burgers zeggen als de gemeente weer een inspraakavond houdt over noodopvang voor vluchtelingen. De burger wil niet alleen gehoord worden, hij wil ook meepraten over wat er in de gemeente gebeurt, zo blijkt uit alle verhitte discussies over vluchtelingenopvang.

Voor de beleidsmakers van de WMO 2015 moet dit een ware droom zijn. Want wil de WMO 2015 niet juist een sociaal domein realiseren dat aansluit op de behoefte van de burger? Voor de WMO staat daarbij de gedachte centraal dat iedereen ooit aangewezen kan zijn op hulp en ondersteuning. Het perspectief van de gebruiker dus, maar verbreed tot alle burgers.
 
Meepraten is dus je mening geven, je eigen perspectief en belang voor het voetlicht brengen. Maar het is ook meedenken, oog hebben voor het belang van de ander. 
 
De vraag is echter of de burger wel mee wíl denken. Uit de weerstand tegen vluchtelingenopvang blijkt het tegendeel. Die burgers willen niet verder kijken dan de vooroordelen die ze met een krachtig ‘iedereen weet immers’ de wereld in sturen. Tegelijkertijd zijn er ook burgers die vluchtelingen gastvrij bij hen thuis opvangen, die meedenken over de nood van de ander.
 
Meedenken vraagt ook iets van de gemeente. Onder de noemer burgerparticipatie hebben burgers de laatste jaren de nodige ‘denk mee‘-oproepen ontvangen van de gemeente. Toen de economische crisis gemeenten noodzaakte tot grote bezuinigingen, riep bijna een kwart van de gemeenten de burger op hierover mee te denken. Vaak was het doel alleen om meer informatie te krijgen over de mening van burger. Maar bij de burger wekt meedenken andere verwachtingen; deze verwacht dat de gemeente zich inhoudelijk bindt aan zijn inbreng. Als de gemeente wil dat de burger meedenkt, moet zij ook bereid zijn de uitkomst daarvan serieus te nemen.

Door: Ida Bloemendal