Duurzaam reizen, slimmer werken

Het lijkt erop dat corona onze kijk op reizen voorgoed heeft veranderd. Hoewel ik mensen ken die de file als tijd-voor-jezelf beschouwen, verlangen weinigen onder ons naar het ‘oude normaal’ als het over woon-werkverkeer gaat. We hebben tijdens de beperkingen van de nood een deugd gemaakt en een thuiswerkplek ingericht. Niet elke dag in het gedrang van A naar B (en terug), is toch een aardige secundaire arbeidsvoorwaarden. Bedrijven lijken de volle kantoorweek structureel vaarwel te zeggen. Van de corona-familie zijn we immers nog niet verlost.

Afgelopen jaar waren er 17% minder auto’s op de weg en is de filedruk met 70% afgenomen. Als we erin slagen minimaal 10% van het autoverkeer blijvend uit de spits te houden, is het fileprobleem zo goed als opgelost. Tot zover het goede nieuws, want ook het reizigersaanbod in trein en bus daalde flink, deels omdat mensen weer in hun eigen veilige autootje kropen. Als dat zo blijft, wordt het ingewikkelder om frequent en hoogwaardig OV aan te bieden.

Ook ik zit minder vaak in de trein vanwege de thuiswerkoptie, maar ook omdat het OV minder comfortabel is met de nu nog verplichte mondkap. Toch beschouw ik de trein als het beste transportmiddel voor woon-werk en zakelijk verkeer. Ik parkeer mijn fiets onder het station en loop zo het perron op. De trein is voor mij een mobiel kantoor. Een zitplaats is voldoende om te kunnen werken. Kop telefoon op, koffie erbij… klap de laptop maar open. Ik ben na tien jaar oefenen behoorlijk productief geworden op de rails. Niks fijner dan op weg naar huis je takenlijstje wegwerken op de cadans van de trein.

Laten we dat eens doortrekken naar internationale reizen. Vandaag de dag is de videoconferentie eerste keus. Maar stel dat er toch zwaarwegende redenen zijn voor een ontmoeting over de grens, pakken we dan het vliegtuig of de trein?

Ik prik Berlijn en check op www.rome2rio.com de opties vanuit mijn woonplaats Vught (20 minuten fietsen van station ’s-Hertogenbosch). Ik ben zelf verrast. Ja, via Schiphol kan ik een uur reistijd besparen (deur tot deur), maar in de 6 uur en 22 minuten die ik over het spoor onderweg ben, kan ik het grootste gedeelte van de tijd werken. Alleen voor de overstap in Arnhem en Duisburg moet de laptop even terug in de tas.

De kleine 700 kilometer naar de Duitse hoofdstad stad overbrugt een vliegtuig in ‘slechts’ 5 kwartier, maar op Schiphol dien je 1 tot 2 uur voor vertrek aanwezig te zijn. Als je pech hebt sta je een flink deel van die tijd in de rij voor de incheckbalie, douane of boarding. Om op de luchthaven te komen ben ik bijna 1,5 uur onderweg en aan natransport ben je ook een half uur kwijt. Opgeteld een reis van bijna 6 uur, waarvan ik als het een beetje meezit een uur of 2 kan werken; netto 4 uur reistijd. 

In de geest van Boeddha (het gaat niet om de bestemming, maar om de reis ernaar toe) kies ik de trein. Ik ben weliswaar iets langer onderweg, maar reis veel comfortabeler en kan een berg werk verzetten. Zet dat af tegen de kosten: Berlijn per trein kan al voor €49. Een goedkoper vliegticket zul je niet gauw vinden, zeker niet als je voor- en natransport meerekent. Maar vooral de productieve uren zijn pure winst. En het mooiste: vanaf 2024 zal de Berlijn-trein effectief sneller zijn dan het vliegtuig. Na twintig jaar praten zijn de NS en Deutsche Bahn het eindelijk eens en wordt de rit met bijna een uur ingekort.

Sommige veranderingen hebben tijd nodig en met die geduldige insteek, gaan we in het volgende blog de mobiliteit dicht bij huis rigoureus op de schop nemen. Als de overheid en het bedrijfsleven het voortouw niet nemen, dan starten wij als consument en burger de revolutie van onderaf.