Wethouders, laat u zich niet bang maken
De enigen die hier garen bij spinnen zijn organisaties die zich in de subsidiegreppels hebben verschanst
In de media verschijnen steeds meer bangmakerijen over ‘onze meest kwetsbare kinderen’ of ‘kwetsbare ouderen’ die niet veilig zijn in handen van gemeenten (lees wethouders, ambtenaren, aaarggghh). De zorg is door ons parlement - ook al van die minkukels – grotendeels in handen gelegd van ons lokaal bestuur. Weggerukt uit ‘de goede handen’ van rijk, provincies, zorgkantoren, zorgverzekeraars.
Ouders, oprecht bezorgde professionals en zelfs de Kinderombudsman laten zich voor het bangkarretje spannen. De VNG maakt haastige afspraken met zorgverzekeraars opdat gemeenten van dezen ‘kunnen leren om zorg in te kopen’. Alsof gemeenten en vooral hun inwoners zelf niks kunnen.
Het moet maar eens gezegd. De enigen die hier garen bij spinnen zijn organisaties die zich in de subsidiegreppels hebben verschanst. Zij die met de mond belijden dat zij ‘ook graag’ innoveren en daarvoor extra geld en tijd voor de overgang nodig hebben. Alsof ze niet al jaren weten dat dit er aan zit te komen. Het gaat over structuren en stelsels, het eindeloos inventariseren van risico’s en blauwdrukken. Inwoners en hun zorgen? Daar gaat het niet over.
Blogger Clara Pels geeft mooi advies: “Het gedoe over de (jeugd)ggz heeft vooral tot vertraging geleid, tot paniekerige onderhandelingen en het besluit, de dbc-financiering voor dit onderdeel van de jeugdhulp voorlopig te handhaven. Dat is geen winst. Dbc's zijn ingewikkeld en leiden tot slechte samenwerking en kostenexplosie”. En zo blijven de schotten in stand, voeg ik toe.
“Wethouder - vervolgt Clara - U kunt bij uw regionale zorgverzekering aankloppen voor kennis over zorginkoop. Maar onduidelijk is, hoe de dbc helpt de zorg dichter bij de burger en het kind te brengen”.
Laat staan integraliteit van de zorg, voeg ik toe. “De campagne van de jeugd-ggz tegen de Jeugdwet was fel en bij tijd en wijle van ongehoord laag niveau. Gemeenten worden nu per saldo opgezadeld met een sector die zich bedient van dubieuze rethoriek, die niet onder hoede van gemeenten wil werken”.
De sector heeft kennelijk nog niet door dat zorgverzekeraars al lang schielijk aan het bezuinigen zijn in de jeugdggz en giga moeilijk doen over de voorwaarden waaronder de zorg nog mondjesmaat wordt vergoed. “Er zijn ggz-organisaties die wél de zin van decentralisatie zien. Die blij zijn afscheid te nemen van zorgverzekeraars”. Aldus Clara en ik beaam dat uit eigen ervaring.
Bezuinigen betekent minder geld, minder banen. Ons zorgstelsel moet op de schop, anders wordt het echt onhoudbaar. Elke burger begrijpt dat, ook bezorgde ouders, ook professionals op de werkvloer. Wethouders, laat U zich niet bang maken. Er gebeuren helaas verschrikkelijke dingen met kinderen, ongeacht de manier waarop het stelsel is georganiseerd. Ouders zijn en blijven en voelen zich ook eerst verantwoordelijken. Ook ingeval hun kind een zwaar, onoplosbaar ggz-probleem heeft, ook (v)echtscheidende ouders. Steun die ouders.
Mechtild Rietveld
Meer columns van Mechtild Rietveld leest u hier.
Voor de jeugd-GGZ is het niet zo moeilijk om ouders voor hun karretje te spannen. Immers, als alles ligt aan de stoornis van een kind, dan zijn de ouders ontslagen van hun mogelijke deel daarin. Zij hoeven niet meer naar zichzelf te kijken.
Veel ouders doen alsof het hun recht is om hun kinderen te laten stigmatiseren. Men wil niets weten van de terechte maatschappelijke vraag of dat wel per definitie zo in het belang is van kinderen.
Natuurlijk zijn er echt psychiatrische beelden en kinderen die niet zonder hulp kunnen. Maar is het nou wel zo nodig om ADHD als een zware stoornis en ziekte te zien? Of om het syndroom van Asperger of midle vormen van autisme te zien als zware stoornissen?
Hoe fijn is het voor die kinderen om steeds weer belemmerd te wordeni in hun ontwikkeling, te horen dat zij ziek zijn? Op aparte scholen te worden geplaatst? Zelfs uit huis geplaatst te worden in een GGZ-instellingen waar zij regelmatig in isoleercellen belanden?
Vanuit de jeugd-GGZ lobby is nooit serieus op deze vragen ingegaan. Men bleef maar bij de vergelijking dat autisme of ADHD te vergelijken zijn met kinderen met bijvoorbeeld kanker. Dat is zeer respectloos naar de kinderen waar het om gaat, zij worden gediskwalificeerd.
De jeugd-GGZ was close met ouders die propageerden dat je je kinderen best mocht slaan. Of die zich racistisch uitlieten in de zwarte-piet discussie. Voor de jeugd-GGZ leek het doel alle middelen te heiligen, ook het fel uithalen naar andere meningen als dom in paats van fatsoenlijk het debat aan te gaan.
De jeugd-GGZ accepeerde ook dat deze ouders media benaderden met berichten die niet waar waren. Over academisch gedag gesproken, de lobby had wel zo de mond vol van dat de jeugd-GGZ academisch was en daarom boven al die 'domme bestuurders' en 'domme meningen' stonden. Men had geen respect voro democratie, was wijsneuzig, niet precies in hun informatie.
De jeugd-GGZ heeft zich daarmee verlaagd. Niet dat de jeugdzorgsector veel beter is, die lobby neemt het ook niet zo nauw met de waarheid. De jeugdzorglobby is wel professioneler hoewel dat ook geen compliment is, want ook daar horen bedenkelijke trucs bij.
Het meest kwalijke aan de jeugd GGZ-lobby was nog wel men zich de discussie over de jeugdzorg naar zich toe trok. Zwakke ouders en kinderen in de jeugdzorg overschreeuwden, adolescenten en jong volwassenen geen stem gaven als die aangaven helemaal niet zo blij te zijn met het opgroeien met een stigma.
De VNG zou strenger moeten zijn met dit soort lobbygedrag. Van de Jeugd-GGZ maar OOK van de bestaande jeugdzorginstellingen. Geen babbels meer accepteren als die niet op gedegen feiten gebaseerd zijn. Niet accepteren dat de bestaande lobby's geen antwoord geven op kritische vragen.
En academici, zoals psychiaters zouden afstand moeten nemen van ouders die zich misdragen op democratisch gebied, in plaats van daaraan mee te doen. Ook binnen de jeugdzorg zouden gedragswetenschappers en andere academici dat moeten doen.
Ook zou het langdurige verzet tegen democratische besluiten niet langer getolereerd moeten worden. Het kan niet zo zijn dat een stelletje schreeuwerige ouders het recht maar blijven opeisen om niet alleen hun eigen kinderen maar ook de rest van de maatschappij voor 'gek te verklaren.'