Samira wil graag iets geven

Ik heb gelogen tegen Samira. Het gaat maar over oude krentenbollen, maar het voelt als diep verraad. Als ik het zou opbiechten – wat ik niet van plan ben – zou ze me misschien verslijten voor dom of ondankbaar, maar ze zal er niet van wakker liggen. Ze heeft genoeg echte zorgen die haar uit haar slaap houden.

Samira en ik zijn vrijwel even oud (we schelen anderhalve week), maar daarmee houdt de gelijkenis wel zo ongeveer op. Toen ik in vijf VWO zat en alleen maar plezier hoefde te maken, werd zij, ongeletterde meid uit een Berbers bergdorpje, uitgehuwelijkt aan ene Hassan die in Amsterdam woonde en een baan had in het ziekenhuis. Met Hassan was het niet zo lang gezellig geweest. Hij bleek verslaafd te zijn aan heroïne, had weliswaar een blauwe maandag schoongemaakt in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis maar zat al heel lang zonder regulier en legaal inkomen. Na de geboorte van hun derde kind waren ze officieel uit elkaar gegaan. Hassan ging in een oude auto wonen, Samira bleef achter in de schamele driekamerflat.

 

Omdat – zo had ze me uitgelegd – Hassan wel vaak in de straat parkeerde, waren er nog twee kinderen bij gekomen. Inmiddels is hij terug naar Marokko, of zit hij in de gevangenis of wat dan ook. Samira probeert met veel kunst- en vliegwerk uit de schulden te blijven en jeugdzorg buiten de deur te houden.

Ik ben een aantal keer bij haar thuis geweest, heb vele glaasjes mierzoete muntthee voorgezet gekregen (‘Jij wil geen suiker? Natuurlijk jij wil wel suiker. Suiker is goed, is Marokkaans’). We mogen elkaar. Ik help haar een beetje met de post (‘briefjes’ noemt ze die), zij vindt het leuk om Nederlands te praten. En ze wil heel graag iets geven. Altijd. Bij haar thuis zijn het thee die ze eindeloos blijft inschenken en de zelfgebakken koekjes die ze erbij serveert. Vorige week, toen ik haar opzocht bij het voedseluitdeelpunt in het wijkcentrum, waren het krentenbollen. Een zak van zes, die ik weigerde aan te nemen omdat ik vond dat al het voedsel moest gaan naar de mensen die het echt nodig hadden. En ook, maar dat zei ik niet, omdat ik wist dat ik die krentenbollen toch niet zou eten omdat ze niet meer vers waren en ik dan nog liever ergens nieuwe ging kopen. Ik antwoordde dat het te veel was voor mij alleen, dat ik bovendien nog genoeg brood in huis had, maar Samira was niet te vermurwen.

Een week later lieg ik tegen haar dat ze heerlijk waren. De waarheid is dat ik de zak de dag ervoor ongeopend heb weggegooid nadat hij me zes dagen beschuldigend had liggen aankijken. We zitten in een zaaltje van het wijkcentrum en ons gesprek is zo ver uitgelopen dat de voedseluitdeling al begint. Samira is daar niet alleen klant maar ook vrijwilliger. Ze vraagt of ik een paar kratten wil sjouwen en voor ik het weet ben ik omgeven door vrouwengekwebbel in het Turks, Arabisch en Berbers. Er is veel winterse groente in de aanbieding.

 

Samira ruziet met een vrouw die geen boerenkool wil nemen en liever twee zakken hutspot wil. De vrouw had vorige week ook boerenkool meegekregen, en het was de smerigste sla die ze ooit had geproefd. Je moet het koken, legt Samira haar uit. Beetje macaroni en ketchup erbij, dat smaakt prima. ‘Niet goed?’ vraagt ze daarna aan mij. ‘Is niet duur hoor.’

Een oud vrouwtje heeft een zak hutspot gekregen waar een scheur in zit. De voorgesneden ui en wortelen vallen op de grond, zij veegt ze terug in de zak en legt hem bovenop de rest van haar buit. Ondertussen probeert Samira mij een zak eikenbladsla te geven. De datum die erop staat is vandaag, maar hij is mij al te verlept en te drassig. Ik schaam me, helemaal als ik aan de bijeengeveegde hutspot denk, maar ik hoef dit eten echt niet. Ik leg de zak terug als zij niet kijkt, maar als ik thuis ben vind ik hem toch in mijn tas. Ik zie Samira’s tevredenheid voor me, maar gooi de sla toch weg.