Samenwerken

Het Nederlandse publiek, maar ook huisartsen en medisch specialisten moeten elk hun rol en verantwoordelijkheid in de bestrijding van deze pandemie nemen. Ik denk dat iedereen uiteindelijk hetzelfde doel nastreeft. Het beteugelen van de pandemie met zo weinig mogelijk slachtoffers.

Dat er onenigheid tussen artsen ontstaat over de aanpak van de pandemie is onnodig en onwenselijk. Ik doel hierbij met name op de kritiek die er gekomen is op het optreden bij Pauw & Witteman van de medisch directeur van het Slotervaartziekenhuis, dr. D. Brandjes.

Sinds ik bij het Slotervaartziekenhuis betrokken ben heb ik dr. Brandjes leren kennen als een zeer bevlogen internist. Zijn enige drijfveer is het patiëntenbelang. Zijn grote kennis van zaken, gekoppeld aan een sterk ontwikkeld empathisch vermogen maken hem tot een echte 'mensendokter'. Iets dat iedereen die hem kent, met hem werkt en nog belangrijker, zijn patiënten, reeds jarenlang onderschrijven.

Met diezelfde bevlogenheid zat dr. Brandjes woensdag bij Pauw & Witteman. Denkend aan het belang van de patiënten verdedigde hij daar de stelling die wij als Slotervaartziekenhuis geformuleerd hebben. Dat kinderen en volwassenen, indien zij bovenop de normale griepverschijnselen nog complicaties vertonen, altijd door een arts, bij voorkeur de eigen huisarts, op het spreekuur gezien moeten worden. Deze stelling is ons op forse kritiek van enkele van de collega’s van dr. Brandjes komen te staan. Onze stellingname zou een stormloop van niet zieke mensen naar de huisartsen tot gevolg hebben, waardoor de zorg voor wél zieke mensen in het gedrang zou komen.

Bij bovenstaande reacties worden twee dingen door elkaar gehaald. De groep patiënten waarvan het Slotervaartziekenhuis vindt dat zij hun huisarts moeten consulteren, is een groep patiënten die ernstige complicaties vertonen die bij geen adequate behandeling levensbedreigend kunnen zijn. Het is niet meer dan logisch dat deze patiënten medische hulp zoeken. Dat huisartsen in Nederland niet over voldoende tijd beschikken om deze grote groep patiënten op te kunnen vangen, betreft echter een heel ander punt. Dat mag nooit een argument zijn om deze patiënten op afstand te houden.

Het probleem is op dit moment de te grote toestroom aan patiënten bij de huisartsen. De rijen bij de huisartsenpraktijken voor de vaccinatie tegen de (Mexicaanse) griep zijn hier een goed voorbeeld van. Het voorstel van het Slotervaartziekenhuis om de samenwerking te verhogen tussen de diverse medische groepen en zo meer capaciteit te realiseren, verdient aandacht.

Wat het Slotervaartziekenhuis betreft zijn de huisartsen de spil in de bestrijding van de Mexicaanse griep. 

Aysel Erbudak