Re-integratie een luxeproduct

Gemeenten hebben die discussie lang een beetje uit de weg kunnen gaan. Het geld was er. En net zo goed als niet vast staat dat iemand een baan te danken heeft aan re-integratie, zo staat ook niet vast dat het ook zonder hulp toch wel gelukt zou zijn. Dus was ‘iedereen in de bijstand op een traject’ in veel gemeenten het adagium.

Stages, sollicitatietrainingen, cursussen: niet alleen de kersverse werkloze moest eraan geloven, ook degenen die bijvoorbeeld na jaren thuiszitten alle aansluiting met de arbeidsmarkt hadden verloren. Maar met de crisis is de discussie over re-integratie ineens beslecht: het moet snel een baan opleveren, anders doen we het niet.

Re-integratie is een luxeproduct. Het kabinet en de gemeenten bezuinigen fors. Drastische keuzes worden gemaakt en met ineffectief beleid wordt rigoureus gebroken. Amsterdam bijvoorbeeld snijdt volgend jaar al een kwart weg van de 226 miljoen euro die de stad jaarlijks in re-integratie steekt en dat bedrag loopt in jaren daarna nog verder op.

Wethouder Andrée van Es lichtte haar keuze, om te stoppen met trajecten die mensen uit hun isolement moeten halen, toe in de Volkskrant: ‘Heel zinvol, maar het leidt niet tot betaald werk. Denk aan programma’s die mensen stimuleren te gaan zwemmen of om een rondje in een park te rennen. Dit gaan wij dus niet meer doen.’

Tegelijk is het de bedoeling dat het aantal mensen dat uit een uitkering gaat en een baan krijgt net zo hard omhoog gaat als het budget naar beneden. En Amsterdam is niet de enige die de keuzes ineens zo scherp stelt. Het is het positieve van deze crisis: de ambities worden flink opgeschroefd. En enigszins cynisch kun je stellen: over een paar jaar hebben we in elk geval een antwoord op de vraag: re-integratie, heb je er wat aan, of niet?