NVVK verbaasd om minder aanmeldingen
Het aantal aanmeldingen bij schuldhulpverleners daalde in 2018 met ongeveer 8,5 procent naar 86.200, meldt de NVVK in haar jaarcijfers. De vereniging van schuldhulpverleners en sociale kredietbanken vindt dat de daling vooral laat zien dat de toegang nog laagdrempeliger moet zijn.
Het aantal aanmeldingen bij schuldhulpverleners daalde in 2018 met ongeveer 8,5 procent naar 86.200, meldt de NVVK in haar jaarcijfers. De vereniging van schuldhulpverleners en sociale kredietbanken vindt dat de daling vooral laat zien dat de toegang nog laagdrempeliger moet zijn.
‘Effect inspanningen nog niet terug te zien’
Een woordvoerder van de NVVK zegt dat hij de cijfers verrassend vindt. ‘De effecten van de hoogconjunctuur zouden nog niet sterk merkbaar moeten zijn, aangezien de gemiddelde klant zich pas meldt als hij of zij al 5 jaar in de problemen zit. Volgens een schatting van het Nibud hebben 750.000 Nederlanders problematische schulden, en volgens onze schatting krijgen er 250.000 een vorm van schuldhulpverlening of bewindvoering. Het aantal aanmeldingen zou dus nog niet moeten teruglopen. We spannen ons met alle betrokken partijen in om de toegang laagdrempeliger te maken, maar daarvan zien we de effecten in elk geval nog niet terug in 2018.’
Duurt te lang
Wel meldden volgens de woordvoerder meer mensen met schuldenproblemen zich bij wijkteams. In totaal 11.000 in 2018. ‘Daarbij hebben wij wel een punt van zorg’, zegt de NVVK-woordvoerder. ‘Als een wijkteam zonder specialistische kennis zich met een ingewikkelde casus gaat bemoeien, kan het te lang duren waardoor de problemen verergeren. Wijkteams moeten goed kunnen bepalen wanneer een dossier hen de pet te boven gaat en er specialistische hulp nodig is.’
‘Valkuil van de zelfredzaamheid’
De gemiddelde schuld steeg in 2018 van 42.100 naar 43.300 euro. Daarbij zitten flinke verschillen tussen particulieren en ondernemers. De gemiddelde schuld van een particulier bedroeg zo’n 38.000 euro terwijl een ondernemer met schulden gemiddeld 105.000 euro heeft uitstaan. Volgens de NVVK bestaat het leeuwendeel van haar klantenbestand uit alleenstaande, laagopgeleide, werkloze mannen van tussen de 26 en 45 jaar oud. ‘Een kwetsbare groep die in de valkuil van de zelfredzaamheid dondert en het slachtoffer is van een samenleving die alleen maar ingewikkelder wordt’, aldus NVVK-voorzitter Marco Florijn. Van de klanten van NVVK-leden was vorig jaar maar liefst 27 procent laaggeletterd. 19 procent had een verstandelijke beperking en 18 procent had last van geestelijke gezondheidsproblemen.
Zelfs vooruitstrevende gemeenten nog hoog op ranglijst
Het gemiddeld aantal schuldeisers, dat al jaren rond de 14 bungelt, steeg afgelopen jaar van 13 naar 14. Gemeenten staan nog altijd hoog in het ranglijstje van schuldeisers. ‘Helaas zien wij daarbij dat we zelfs gemeenten die zich voorstaan op een vooruitstrevend schulden- en armoedebeleid consequent in de top 5 van meest voorkomende schuldeisers blijven terugzien’, zegt de NVVK-woordvoerder daarover. ‘Dat geldt in elk geval voor de grote steden. Daar zie je nog teveel afstand tussen de uitvoerders van de schuldhulpverlening en de afdelingen die schulden innen. Dan werk je jezelf tegen als gemeente.’ De schuldeisers-top drie werd afgelopen jaar aangevoerd door incassobureaus, gevolgd door de Belastingdienst en zorgverzekeraars.
Wellicht doen mensen niet eens moeite meer na zoveel jaar van afwijzingen wegens wachtlijsten etc. Als je preventief budgetbeheer om terechte redenen aanvraagt is dat bijkans onmogelijk voor grote kwetsbare groepen! Bij schulden duurt het nog maanden voor je in het systeem meedraait.
Wellicht worden mensen niet eens meer door de lange wachtlijst toegelaten tot die wachtlijst.
*Waar blijft die onafhankelijke zorg coördinator naast de huisarts, die indiceert, delegeert, controleert en corrigeert en dat in een landelijk systeem?
*Waar blijft een onafhankelijk non profit landelijk systeem van sociale incasso bureaus (SIB)? Met een poot voor wel- en niet verplicht budgetbeheer en een voor sociale leningen? Deze instelling kan bij wet verplicht budget opleggen als dat nodig is. Dit systeem signaleert meteen waar het mis gaat en gaat contact opnemen met het huishouden. De berg komt dus bij Mozes bijtijds en kan verwijzen naar andersoortige hulp.
Daar zouden studieleningen ook onder kunnen vallen. Ik dacht dat als mensen hun studie niet hebben omgezet in een baan en inkomen, die deze lening kan afbetalen, deze kwijt gescholden ging worden. Een oververhitte woningmarkt staat hier los van. Overheid moet meer bouwen.
Een SIB en zorg coördinator zoals boven omschreven, kunnen prima samenwerken met eventueel aanwezige geschikte mensen uit netwerk van cliënt.
Nu komt het neer op vele uren per week en jaren lang (vaak intensieve) mantelzorg en ook financiële ondersteuning door het nee, non, no njet, vanuit WMO en Bijstand en met hun gigantisch frustrerende- en enorm extra belastende bureaucratie. Zie Pauw van 30 juni met een arts en 4 overbelaste mantelzorgers.
Hoelang blijft een klein landje als Nederland zo versnipperd werken? Van in dezelfde situatie dezelfde behandeling is al helemaal geen sprake meer door al die mits-wetten!
Hoelang nog houden al die mensen in de toplagen hun werkgelegenheid massaal in stand met zoveel negatieve uitkomsten voor de doelgroep?
Hoelang blijven werknemers intern nog zwijgen over die werksituatie?
Hoelang blijft die werksfeer en werkomstandigheden van de veldwerkers? Zoveel wisselingen van hulpverleners bij cliënten is veelzeggend voor de werksfeer daar. Al die eilandjes blokkeren elkaar. Als er iets mis gaat binnen die bureaucratie, is er zo een uurtje zoek van het beschikbare uurtje hulp per week of slechts 2 uurtjes hulp.
Hoelang blijven kerken nog zwijgen en alle andere relevante paraplu organisaties, om dit eindelijk eens goed landelijk te regelen?
Hoelang blijft de politiek nog knip en plakwerk doen? Dit moet je van de grond af herbouwen en op een goede wijze. Niet onder een dak alle macht met al het beschikbaar bureaucratisch traineren en cliënt staat er alleen voor, of mantelzorger.
Hoelang worden mensen nog betaald die het ene onderzoek na het andere doen naar de staat van schulden in dit land?
Hoelang blijft dit nog een item om de haverklap ten koste van veel leed, stress enz. in veel huishoudens?