'Ik heb me aangepast aan het denk- en referentiekader'

'Op mijn negentiende kwam ik bij de gemeente Den Haag terecht via een project voor Turks en Arabisch sprekende vrouwen. Dat was een geweldige kans, omdat ik geen enkele afgeronde opleiding had. Na een aantal jaren gewerkt te hebben begon ik met het inhalen van mijn opleidingsachterstand. Eerst een mbo-opleiding en daarna de opleiding Informatiedienstverlening en Informatiemanagement aan de Haagse Hogeschool. In 2006 heb ik mijn studie bestuurskunde af aan de Erasmus Universiteit afgerond, altijd met de steun van mijn werkgever.

Toch ben ik ook tegen muren opgelopen. Mijn eerste leidinggevende zag mij niet zitten. Ze moest me aannemen, omdat dat zo geregeld was vanuit het werkervaringsproject. Maar eigenlijk had ze liever iemand die ze "beter begreep", zoals ze zelf zei. Ze wilde mij ook geen opleiding laten volgen. Ik ben toen naar haar leidinggevende gestapt en die heeft geregeld dat ik een studie kon doen. Een andere leidinggevende vond het niet nodig dat ik een opleiding ging doen. "Je voldoet aan de eisen voor je functie", was de reactie.

Ik heb me daardoor niet laten ontmoedigen. Op de werkvloer heb ik geen last van mijn afkomst. Dat komt vooral omdat ik me het denk- en referentiekader van de Nederlandse werkcultuur heb eigen gemaakt. Als allochtoon moet je hierin investeren. Allochtonen zijn bijvoorbeeld minder zakelijk en direct dan Nederlanders. Ze zijn geneigd zich dingen persoonlijk aan te trekken en onprettige ervaringen toe te schrijven aan het feit dat ze allochtoon zijn. Ik heb veel gehad aan de directeur van mijn afdeling. Hij heeft me handvatten gegeven, zoals "hard op de inhoud, zacht op de relatie". Dat helpt me om mezelf te blijven, zachtaardig te zijn, zonder mijn doelen te laten varen.'