Eerlijk duurt het langst
Zowel de politiek als de jeugdzorg zijn domeinen die wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken, stelt Erik Gerritsen.
Eerlijk duurt het langst. Naar aanleiding van alle berichtgeving rondom de verkiezingen moest ik de afgelopen weken regelmatig aan dit spreekwoord denken. Spreekwoorden zijn niet voor niets spreekwoorden geworden. Meestal zit er een kern van waarheid in.
Toch zie je politici tijdens verkiezingen steeds weer worstelen met de waarheid, economisch omgaan met de feiten en beloften doen die overduidelijk niet waargemaakt kunnen worden. Bang als ze zijn voor zetelverlies, bang om het vertrouwen van de kiezer te verliezen.
Dus blijven politici om de hete brij heen draaien. Maar is dat wel zo verstandig? Trappen kiezers daar in? Laten we eens een vergelijking maken met de jeugdzorg. Daar is het wel of niet eerlijk rechttoe rechtaan benoemen van een gevoelig onderwerp als (het vermoeden van) kindermishandeling een centraal thema van alle tijden. Veel professionals gaan er van uit dat het eerlijk bespreekbaar maken van kindermishandeling met ouders leidt tot het einde van de behandelrelatie. De angst voor het einde van de behandelrelatie is één van de belangrijkste drempels om kindermishandeling te melden. Maar uit onderzoek van bijvoorbeeld Weinstein & Levine[1] blijkt dat in 75% van de meldingen de behandelrelatie niet werd verbroken, maar gelijk was gebleven of zelfs verbeterd, al gaat dit vrijwel altijd eerst gepaard met een verhoging van de weerstand tegen de behandelaar of de behandeling. Ook concludeerden ze dat wanneer de behandelaar in staat is om met de ouders in gesprek te blijven over de weerstand tegen de melding, dit de behandelrelatie positief beïnvloedt. Het is dus ook een professionele vaardigheid om een moeilijke boodschap op een zodanige manier eerlijk te brengen, dat toch het vertrouwen toch in stand blijft. Ik noem “met empathie confronteren”.
Open en eerlijke communicatie met de ouders en kind blijkt van grote waarde te zijn bij het opbouwen en in stand houden van een vertrouwensrelatie met de behandelaar. Dat is eigenlijk niet zo gek als je er ook gewoon met gezond verstand over nadenkt. De meeste mishandelende ouders weten ook echt zelf wel dat er wat goed mis is. Dat onbesproken laten is niet bepaald vertrouwenwekkend. Het doet ook afbreuk aan de geloofwaardigheid van de hulpverlener die dus niet erg effectief zal zijn in het bereiken van gedragsverandering. Door uit te gaan van de goede intenties van ouders (niemand wil zijn kinderen mishandelen), maar het onacceptabele gedrag (de kindermishandeling) wel te benoemen gericht op het stoppen ervan, neem je ouders serieus en toon je – hoe gek dat ook wellicht klinkt ten opzichte van ouders die hun kinderen mishandelen, respect. Deze houding en handelswijze zijn vele malen effectiever wat betreft het stoppen van kindermishandeling dan om de hete brij heen draaien. Ga bij uzelf maar eens na wat het met uw vertrouwen doet als een oprecht goede vriend of een integere leidinggevende die begaan is met uw functioneren u confronteert met een harde waarheid.
Terug naar de vraag wat politici kunnen leren van deze inzichten uit de jeugdzorg. Zou het ook wat betreft de relatie kiezer gekozene niet zo zijn dat eerlijk het langst duurt? Dat het van respect zou getuigen wanneer de politicus er van uit gaat dat de kiezer niet gek is en echt wel weet dat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt en dat niet alle problemen simpel en snel kunnen worden opgelost? Dat het helpt om de moeilijke boodschap te verteren als die met begrip voor kwetsbare persoonlijke omstandigheden wordt gebracht? Zou dat uiteindelijk niet leiden tot een veel groter vertrouwensvotum? Ik denk het wel. Ongetwijfeld zullen populistische avonturiers ook in de toekomst dan nog wel hun politieke graantje meepikken, maar die zullen veel eerder en vaker worden ontmaskerd als de verkopers van luchtkastelen die ze zijn.
Zowel de politiek als de jeugdzorg zijn domeinen die wel een “boost” in het publieke vertrouwen kunnen gebruiken. Vertrouwen dat de afgelopen decennia behoorlijk op de proef is gesteld door handelingsverlegenheid in de vorm van om de hete brij heen draaien. Om maar niet te spreken van de disfunctionele patronen die ontstaan daar waar beide domeinen samenkomen. Gewoon een kwestie van eerlijk zijn, want eerlijk duurt daadwerkelijk het langst.
Erik Gerritsen
[1] Weinstein, B (2000). Mental Health Professionals’ Experiences Reporting Suspected Child Abuse and Maltreatment in Child Abuse & Neglect, 24, 10, 1317-1328 en Weinstein, B & Levine, M (2001). Therapist Reporting of Suspected Child Abuse and Maltreatment Factors associated with outcome in American Journal of Psychotherapy, 55, 2.
Reacties: 10
U moet ingelogd zijn om een reactie te kunnen plaatsen.
Kan niemand thuis doen.
Toch word dit regelmatig gedaan in kindertehuizen.
Al is zijn hier duidelijk richt lijnen voor.
het gebeurd ,als de groepsleiding het kind niet aan kan.
Soms meerdere keren per week.
Duidelijk ,machteloosheid van de verzorger.
Dan een meiske ,hetzelfde meiske,als bovengenoemd.
Er is seks ,in de instelling,tegen haar wil.
13 jaar oud.
Ze word onderzocht op seks ziektes en zwangerschap ,en geven haar de prik pil ,als het weer zou gebeuren.
Waar is, en was de groepsleiding die het kind moest beschermen.
Het gebeurde ,door een groeps genoot,laten ze de kinderen ,zonder toezicht?
En als de politie door de moeder gebeld .
.En aangiften is gedaan.
Werkt er niemand in de instelling mee.
De moeder staat machteloos.
Waarom ,hier geplaatst.
Dit is de noodklok luiden,voor kind (eren) in de knel.
Helaas ook door u instanties.
Nu wij uit de ouderlijke macht gezet zijn.
Zijn de gevolgen wel,als mijn dochter iets vraagt.
Of wanneer ik mijn menig geeft
Dat respect voor mij ,dat normaal wat een kind aan ouders geeft.
Door deze maatregel ,er niet meer is.
Ik ben ,gewoon ,bij jullie en daardoor ook bij mijn kind,niks en niemand .
De groepsleiding en voogd totaal niet openstaan wat ik wil zeggen.
Geen rekening met mijn mening gehouden word.
En behandeld word als debiel of zwakbegaafd.
Ook al ben ik laag geschoold,ik ben niet crimineel of gek.
Zo word ik wel behandeld.
Ik word als een ouder behandeld die niet in staat is om even met mijn dochter te bellen.
altijd controle ,en altijd op mijn woorden letten ,of ik niks verkeerd zegt.
altijd ,doe in de ogen van jullie fout..
ik doe het zeker goed
,jullie altijd maar gelijk geven ,
altijd en altijd zeggen
kind zoek het maar uit de voogd heeft gelijk.
Terwijl ik heel boos ben,dat de groeps leiding het kind niet aan kan.
en maar afzondert in de aparte ruimten.
Dat seks heeft kunnen gebeuren,terwijl het kind een kind is.
Waar was de groepsleiding.
Dat mijn ander kind,betrokken is geweest bij de dood van een kind.
Hoeveel vertrouwen is er dan over,in instellingen.
Het is bewezen jullie hebben gefaald ,in het beschermen van mijn kinderen.
En daar bedoel ik niet jou mee ,
maar alles wat er achter mij ligt ,is zo dat ik langzaam aan kapot ben gegaan.
Aan hulp verlening die mijn kinderen niet beschermden.
Hopelijk ,begrijp u nu eindelijk,hoe een moeder hart huilt ,om wat er met de kinderen gebeurd is.
En ik blijf vechten,omdat ik zie het gaat niet goed met mijn dochter.
De aanklacht om de seks zal hopelijk helpen ,dat dit nooit meer gebeurd.
En niet de ( prik ) pil is een oplossing ,maar het kind beschermen ,is de oplossing.
En daarom vecht ik door
Dus: wat kan men leren uit de gegevens of meningen die de werkers op de vloed verstrekken met hun te lage opleiding om tot diagnostiek te komen? Eenzijdigheid!
Echte wetenschap dient rekening te houden met zo veel mogelijk variabelen, of enige benoemd uit te sluiten.
BJZ en dus Erik G. sluiten ònbenoemd uit dat er binnen BJZ telkens NIET werd doorverwezen naar een diagnost, of dat een door BJZ ingehuurde diagnost slechts beperkende, sturende onderzoeksvragen van BJZ kreeg waar de ouders breder onderzoek wensten, en het dus niet mee eens waren.
BJZ wil de werkgelegenheid (bezettingsgraden) bij zichzelf houden: geld!
Ook voor Erik G..
Zo krijgt deze beroepsgroep en bestuurslaag geen echt vertrouwen. Doorgaan op deze insinuatieve weg van BJZ geeft meer en meer wantrouwen.
Alleen de te drukke politici zien dit nog niet en denderen door op de heilloze weg die GEEN scheiding maakt tussen hulp in vrijwillig kader en de directe overheidstaak tot degelijk diagnostisch onderzoek bij verdenking van kindermishandeling of -verwaarlozing, dat bij een genormeerde RvdK direct onder het Ministerie van Justitie dient te geschieden (op http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/06/e … - of op blz. 8 van https://dl.dropbox.com/u/2479159/2012-Verkort%20 … ).
"Open een eerlijke communicatie in behandelrelatie" is met al de waargenomen insinuaties vanuit BJZ zelf een kreet; niet meer, door Erik G..
Bij deze goedverdienende Erik heten deze ouders: "kindermishandelende ouders", ook u. Uit dossieronderzoek bleek dit veelal niet bewezen; wel bewezen bleek dat BJZ niet eerst inzette op begeleiding thuis; niet inzette op diagnostiek om het beter te zien en te bewijzen.
Met suggesties en onderbuikwerk kan een kind geschaad worden door het uit z'n als veilig ervaren omgeving getrokken te worden, en alle ellende die het daarna ervaart weg van z'n bekende omgeving en ouders.
Eerlijk afwegen middels degelijk diagnostisch onderzoek is gezonder voor een kind.
Hoeveel van ons komen terecht ,bij de ggz.
Hoeveel uit huis plaatsingen,van onze kinderen.
Hoeveel ,zijn bij ons,oud tehuis kinderen blijvend beschadigt ,door de instellingen oa door de holding en isoleer.
Hoeveel zelf dodingen.
En pogingen tot zelf doding.
Wanneer word er naar oud tehuis kinderen geluisterd.
Wanneer,mogen wij ons verhaal doen!
Van kinderen die naar hun vader toe moeten ,terwijl de moeder vertelde ze is van vader gevlucht.
En zat in een blijf van mijn lijf ,of andere instelling.
En waren wij ,daarom niet zo verrekt uit onze evenwicht ,en onherstelbaar beschadigt.
Ook op Twitter druk je vaak warme steun uit voor Erik Gerritsen. Geen wonder want je werkt ook in de jeugdzorg en bent dus voor je baan en geld afhankelijk van hem.
Geen wonder, maar wel immoreel. Want als je echt hard voor kinderen hebt, dan weet je best dat het hartstikke fout zit met Erik Gerristen en zijn beleid. En dat kinderen daar beslist beter van worden.
Dan zou je je aansluiten bij het verzet onder medewerkers dat er daarom tegen Erik Gerritsen is. En dan zou je ophouden met dat stuitende geslijm in je eigen voordeel.
Er zijn veel mensen met een goed hart in de jeugdzorg, die ook zien dat er vreselijk veel mis gaat door de bestuurderscultuur. Die zijn ook financieel afhankelijk van Gerritsen maar heulen niet met de vijand mee. Houden afstand.
Jouw herhaalde sympathiebetuigingen zijn stuitend. En zo gebeurt dat wel vaker hier, bijna alle steunbetuigingen voor Gerritsen zijn direct te herleiden naar economische belangen van de mensen die dat doen.
Zulke mensen horen niet in de jeugdzorg, daar hoort men hart voor kinderen te hebben. Godzijdank is er een toenemende zwijgende groep medewerkers die in toenemende mate in verzet komen, klokken luiden.
Kun jij achteraf ook zeggen dat je in dat 'verzet' zat? Daar lijkt het niet op!
De voorgaande schrijvers hebben al aangegeven dat de vertrouwensrelatie een ralatief verhaal betreft.
Voor de politiek is de vergelijking helemaal mank omdat er geen relatie is. Het klinkt heel leuk maar de kiezer heeft geen relatie met de gekozene. De leden van de partij hebben een relatie die afhankelijk van hun betrokkenheid binnen de partij meer of minder tot zijn recht komt, maar de kiezer spreekt enkel in een geheime stemming een vertrouwen uit in vertegenwoordiging door de gekozene zonder dat hij terug kan vallen op een afspraak van waaruit een relatie voort komt. Dit is ook de reden waarom de politici weg komen met loze beloften omdat het niet de relatie schaadt, hooguit het vertrouwen. En ach gezien de verkiezingsuitslag worden kiezers niet gehinderd door de slechte ervaringen uit het verleden om hun stemmen te concentreren rond VVD en PvdA ondanks dat ze nog niet zo lang geleden deze 2 partijen verfoeiden onder de noemer 'paars' (mede gelet op de wederopstanding van D66).