De alleskunner

Zorg in het onderwijs gaat ‘in transitie’, maar dan naar de scholen in die gemeenten. Huh? Jammer, toch weer een nieuw schot gelegd: ‘passend onderwijs’. Dat belooft eindeloze afstemmingsoverleggen, convenanten, consultants, managers en beleidsmedewerkers die dat allemaal moeten regelen. Daar wordt geen kind, geen gezin beter van. 

Enfin.
 

We hebben de transitie van de thuiszorg achter de rug. Dat begint trouwens op te schieten, mede dankzij een prachtig particulier initiatief: Buurtzorg. Inmiddels zijn dat 400 ‘zelfsturende’ teams van 6000 (!) wijkverpleegkundigen die hun werk ‘integraal’ doen, in de buurten dus. De club waar ik werk (Opvoedpoli) is ook zo’n particulier initiatief van onderop, vanuit de zorgwerkers zelf. Wij noemen Buurtzorg onze ‘grote broer’, maar het zusje wordt ook al groot. En het werkt!
Onlangs is een delegatie van ministeries, VNG, gemeenten, Raad voor de Kinderbescherming en GGZ Nederland naar Denemarken getogen. Daar hebben ze jaren terug van alles ‘getransitioneerd’, ook zorg voor jeugd. Die zorg is daar overzichtelijk geworden, schotten zijn weggehaald. Het gaat daar zoals nu bij ons in stapels visie-stukken staat: dicht in de buurt, veel preventie, integrale multifocale zorg, op maat, focus op wat nodig is etc. Eigenlijk zoals Buurtzorg en wij werken.

So far so good.
 

In Denemarken staat de ‘maatschappelijk werker’ centraal. Een soort supermens die hulpverlener, casemanager (vreselijk woord), gezinsvoogd en coördinator in één is. Die ‘regelt’ dan de zorg.

Doet me denken aan de ‘sociale huisarts’ die de gemeente Amsterdam voorstaat. Of de ‘generalist’ waar andere gemeenten het over hebben. Of de ‘onafhankelijke’ gezinscoach, waar BJZ het wel over heeft. Dus we zijn, qua visie althans, helemaal niet zo op de verkeerde weg in Nederland. Maar hoe doé je het echt? Ben wel heel benieuwd hoe zo’n supermens zo super kan zijn. En hoe die al die schotten heeft geslecht die bij ons in de zorg welig tieren en veel geld kosten.

Zachtjes denk ik dan: Als mijn club nu samen optrekt met Buurtzorg en anderen die zoals wij werken, kunnen we met onze ‘supers’ gemeenten een gespreid bedje bieden. Dat scheelt komende jaren vele miljarden - ik overdrijf niet -  aan beleidsontwikkeling, visie-nota’s, aanbestedingsprocedures, dure opleidingen en salarissen voor ‘beleidsambtenaren’ of gemeentelijke ‘super’mensen, symposia en congressen, ‘pilots’ en gepalaver. Dat zou echte innovatie in de jeugd en buurtzorg zijn.

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld lezen? Klik hier.