Bestuursakkoord: kabinet én gemeenten moeten koers wijzigen

Het kabinet heeft vorige week de VNG opnieuw laten weten dat het bestuursakkoord ondeelbaar is. Slikken of stikken dus. En dit terwijl zowel grote als kleine gemeenten al hebben laten weten niet akkoord te kunnen gaan met het gehele bestuursakkoord. Ligt het kabinet op ramkoers of zal het toch tijdig zijn steven wenden? Die vraag brandt nu op ieders lippen. Maar is dat wel de belangrijkste vraag?

Los van het eindoordeel over het bestuursakkoord is duidelijk geworden dat gemeenten massaal niet uit de voeten kunnen met de sociale paragraaf. Het gaat dan om de nieuwe wet Werken naar vermogen. Het kabinet komt volgens de gemeenten met onrealistische verwachtingen om met name mensen in de sociale werkvoorziening regulier aan het werk te krijgen. Het op voorhand terugdringen van tweederde van het aantal plaatsen in de sociale werkvoorziening inclusief de daarbij behorende bezuinigingen is daarom ook het grootste knelpunt.

Het kabinet komt eenmalig met 400 miljoen euro om overgangsproblemen in de sociale werkvoorziening te tackelen. Gemeenten willen een paar honderd miljoen euro meer. Het kabinet zegt dit later te willen beslissen, mochten de problemen zich daadwerkelijk voordoen. Als het kabinet verstandig is, zal het voortijdig zijn steven wenden. Een frontale botsing met gemeenten over de sociale paragraaf brengt immers de uitvoering van het gehele kabinetsbeleid in gevaar. Dat zal Rutte niet willen. Het huidige tromgeroffel van het kabinet zal ongetwijfeld snel vervagen.

De discussie over de wet Werken naar vermogen mag niet alleen een financiële kwestie zijn. Minstens zo belangrijk is de vraag of hiermee de kansen voor werkzoekenden worden vergroot.

Extra geld voor gemeenten lost vooralsnog wel het gemeentelijk probleem op, maar niet het probleem voor de mensen die het betreft!

Ook ik ben natuurlijk voorstander van het aan het regulier werk krijgen van kwetsbare mensen. Ook ik ben van mening dat veel meer kan dan nu gebeurt. Maar laten we ook realistisch zijn en leren van ervaringen uit de praktijk. Bedrijven zijn steeds meer bereid om kwetsbare groepen aan te nemen, maar dan wel in detacheringsformules. Nader overleg en commitment met lokale, regionale en landelijke werkgevers over ‘wat wel werkt’ is nodig. Geen dwangmaatregelen, maar wel een sociaal akkoord met een transparante uitvoeringmodule.

Het kabinet én de gemeenten moeten dus niet alleen de koers van het schip wijzigen, maar ook in een veilige haven van sociale partners laten aanmeren!

Pieter Jan Biesheuvel