Lijst Monasch

De PVV kwam in 2007 met een knal de Tweede Kamer in: van nul naar negen zetels, dat was nog niet vaak vertoond. Daarna sukkelde de PVV een tijdje in de peilingen, onder andere door de opkomst van Trots op Nederland (TON) van Rita Verdonk.

Op het hoogtepunt stond Verdonk op ruim vijfentwintig zetels in de peilingen. Vervolgens hielp ze haar 'beweging' effectief om zeep door ruziënd over straat te rollen met haar politieke adviseurs. In diezelfde periode begon het achter de schermen ook bij steeds meer TON-financiers door te dringen dat Verdonk's imago in de media niet helemaal in verhouding stond tot haar feitelijke leiderschapskwaliteiten. Het gebrek aan enige vorm van inhoudelijk bagage ('ik zal de files oplossen') hielp bepaald niet om haar beweging te inspireren. Het experiment met een open discussie met een wiki mondde uit in racistisch geneuzel. Enzovoorts. Exit Verdonk.

In de peilingen stroomden alle zetels van Verdonk richting de PVV. Op dit moment is de PVV virtueel de grootste of één na grootste partij van Nederland, afhankelijk van het bureau dat de meting doet. Circa dertig zetels voor een partij die als hoofdboodschap heeft 'alle moslims het land uit'. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Jacques Monasch heeft in een artikel in de Volkskrant een stevige analyse neergezet. Zijn argumentatie start met de stelling dat er in Nederland een aantal stevige problemen en ergernissen zijn: 'Gouden handdrukken en topsalarissen voor bestuurders van woningbouwcorporaties. Verstikkende grootschaligheid in het onderwijs waarbij leraren hun positie zijn kwijtgeraakt. De tweedeling in het onderwijs door de invoering van het vmbo. De problemen met de privatisering in de thuiszorg, de grote problemen in de achterstandswijken, de toegenomen inkomensongelijkheid in Nederland sinds de jaren negentig.'

En niet te vergeten: een fors integratieprobleem met een veel te groot deel van allochtone jongeren die het spoor volstrekt bijster is. De omgeving krijgt daar de rekening van gepresenteerd in de vorm van criminaliteit, pesterijen en een verziekte sfeer in de buurt.

Monasch' betoog gaat verder met de stelling dat het de bestaande partijen op alle fronten aan geloofwaardigheid ontbreekt om Wilders te verwijten dat hij geen oplossingen heeft, angst zaait, de feiten niet goed weergeeft of populistisch is (lees: z'n beloften niet zal nakomen). Een peiling van Maurice de Hond geeft hem daar in gelijk.

Ik zou aan de analyse van Monasch nog een oorzaak willen toevoegen: een overheidsbureaucratie die uit de hand is gelopen door politieke desinteresse voor een goed georganiseerde overheid. Dat maakt alles trager en ineffectief. Daardoor lukt het niet om problemen effectief op te lossen. Minstens zo belangrijk is het dat Nederland daardoor ook mooie kansen mist. Een vergunning aanvragen voor het bouwen van een windmolenpark op zee vergt in Nederland een procedure van bijna vijf jaar. Dat is de beste manier om vernieuwing in de kiem te smoren. Een land waar alles stroef gaat heeft weinig schwung. Het verklaart waarom er de afgelopen dertig jaar zo weinig dingen zijn gecreëerd in Nederland waar we echt trots op kunnen zijn. Een steenrijk maar middelmatig functionerend land, best tragisch.

Het wordt er niet beter op door zes jaar gepolariseerd debat over Nederland als immigratieland. Een treurig bijeffect is namelijk dat ongeveer eenderde van de moslims in Nederland zegt om ons land te willen verlaten. Misschien dat bij de PVV de vlag is uitgegaan na dat bericht. Maar de tragiek is dat de meest getalenteerde allochtonen het eerst zullen vertrekken. Die hebben de keus om te gaan, mensen in een pure achterstandssituatie kunnen zich die luxe zelden veroorloven.

Het is me een raadsel waarom niemand een offensieve toon kiest in het immigratiedebat. Neem een voorbeeld aan een land als Canada. Dat plukt de vruchten van een hoge immigratie: meer talent, mooie economische cijfers, meer diversiteit. Tegelijkertijd worden er stevige eisen gesteld aan mensen die het land binnen willen komen, zodat op voorhand de kans groot is dat een immigrant er in zal slagen om goed zijn plek te vinden in de samenleving. Er zijn in Canada veel huwelijken tussen mensen met verschillende etnische achtergronden, de beste indicator dat groepen niet langs elkaar heen leven.

Misschien iets voor Jacques Monasch om met zo'n verhaal op pad te gaan. Nadat hij veelvuldig is afgewezen door de leden van de PvdA voor allerlei functies is de tijd rijp dat hij zijn eigen partij opricht.

Frans Nauta