Verlos ons na de tegels van de houten kerststal

Ben ik de enige die met toenemende bezorgdheid de weersvoorspellingen volgt? Waarbij ik me afvraag wanneer het droge seizoen dit jaar toeslaat? Nu de wintermoesson ten einde loopt, tekenen de weermannen (m/v) steeds minder neerslag in.

Handhaven de weergoden hun routine van de afgelopen jaren, dan wordt regen schaars en volgt later verzengende hitte. Misschien valt het dit jaar reuze mee, maar ik zou me toch graag wat beter voorbereiden op weersextremen. En daarbij kan ik wel wat hulp van de gemeente gebruiken.  

Het voorjaar en de zomer waren de afgelopen jaren vooral droog en warm, met als kleine ongemakken een uitgedroogde tuin, een lege regenton, een oververhitte hond, jonge boompjes in het park die sterven van de dorst, daarna gevolgd door een hoosbui waarbij onze garage onderloopt. Vanuit mijn jeugd herinner ik me vooral verregende zomers, wat wilde je graag naar de Italiaanse zon.

Maar nu is het regelmatig omgekeerd en smachten we steeds vaker naar een verkwikkende zomerse regenbui. Sommige mensen zien een patroon, anderen ontkennen klimaatverandering. Mij laat het verhitte debat koud. Ik houd van een fijne leefomgeving, waarbij we anticiperen op klimaatrisico’s. Maar dat kan ik niet alleen, de buren moeten ook meedoen. En daar ligt een probleem.

Ik ben natuurlijk bevooroordeeld: ik houd van groen en heb een hekel aan steen, asfalt en beton. Niet iedereen heeft dat gen en veel mensen vinden groen gewoon lastig. Ik zie met lede ogen aan dat mijn buurt per saldo versteent. Maar niet langer vormt uitsluitend de strakke Gamma-tegel een plaag, ja dat zeg ik, ook de houten kerststal maatje XXL rukt op.

Huh? Ja, van die halfopen houten bouwsels, die je halve achtertuin verwoesten en ver boven de dakgoot van aanpalende woningen uitsteken. Hele families zitten inmiddels tentoongesteld in deze exorbitante Praxis-vitrines, voor de makers. Persoonlijk lijkt het me niet veel toe te voegen aan het individuele woongenot. Ze zijn tochtig, donker en rotten ongetwijfeld snel van onderop. En omwonenden zien weer een stuk groen vernietigd en ervaren meer hittestress en wateroverlast. Ook lijkt me het treurige familiekot bepaald geen stimulans voor de biodiversiteit, hooguit voor de houtworm.

Steen én hout bedreigen het schaarse stedelijk groen. En daarmee het woongenot in een veranderend klimaat. Hier ligt een belangrijke taak voor de gemeente: bescherm alsjeblieft het laatste restje particulier stadsgroen. Geef je inwoners premies voor vergroening en belast verharding. Stimuleer klimaatadaptatie met stevige financiële prikkels. Zo vormt een plat dak zonder daktuin niet alleen een gemiste kans, maar is het ook pijnlijk voor de portemonnee. En levert het vergroenen van je gevel een leuk zakcentje op.

Wip je ook nog je terrastegels eruit en koppel je de regenpijp af, dan tikt het serieus aan. Maar kan je echt niet zonder je XXL-kerstkoepel? Koop dan je groenzonden af en spek de gemeentekas met middelen waarmee openbaar groen wordt aangelegd. Vergroening verloopt meestal niet via het hart, maar via de portemonnee. Maak daar gebruik van. Of samengevat in Hornbachtermen: er is altijd iets te doen.

René Notenbomer 
Lees hier meer columns van René Notenbomer