Boomer als zondebok

Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Maar als die spaanders vallen, volgen de beschuldigingen snel. Neem de crisis op de woningmarkt. In haar jaarlijkse prognose concludeert onderzoeksbureau ABF Research dat het tekort aan woningen dit jaar weer is opgelopen. De teller staat op zo’n 401.000 woningen, 10.300 meer dan een jaar eerder.

De zondebokken worden weer van stal gehaald. In media en politiek moeten diverse groepen het ontgelden: vluchtelingen, arbeidsmigranten, expats, internationale studenten. En natuurlijk de ouderen. Zij zouden in (te) grote huizen blijven wonen en starters en jonge gezinnen belemmeren op de woningmarkt. ‘In een groot huis horen kinderen rond te rennen, geen twee halfoude mensen op de bank te zitten’, schreef Telegraaf-columniste Marianne Zwagerman onlangs. Mensen op hoge leeftijd die huizen ‘bezetten’ zijn ‘een enorm maatschappelijk probleem’, meent de opiniemaker.

Nu is het niet verrassend dat dit uit de mond komt van iemand die tijdens de coronacrisis ouderen reduceerde tot ‘dor hout’. Toch blijft het idee dat zestigplussers zich schuldigen zouden moeten voelen hangen. Terwijl jongere generaties zich suf zoeken, zitten de oudjes in hun riante villa’s er warmpjes bij. Een beetje ‘woonschaamte’ inpeperen kan geen kwaad, zo luidt de strekking.

Wat daarbij wordt vergeten is dat de overheid al meer dan tien jaar inzet op langer zelfstandig thuis wonen. De verpleeghuizen werden gesloten en zorgverleners gaan langs de deuren. Om vervolgens te klagen dat de doorstroom stokt doordat senioren langer zelfstandig thuis blijven wonen…

Bovendien is verhuizen op z’n zachtst gezegd weinig aantrekkelijk. Wie zijn of haar hypotheekvrije huis verkoopt, wordt beloond met hogere maandlasten. Meer kosten voor minder woning, wie wil dat?

Vingerwijzen naar boomers in een twee-onder-een-kapwoning is dan ook niet de oplossing. Dat mensen niet kiezen voor een slechter alternatief, kun je ze niet kwalijk nemen. Uiteindelijk gaat alleen stimulerend beleid senioren over de streep trekken. Moraliseren en het aanpraten van een schuldgevoel draagt daar niet aan bij. In de woorden van stadsgeograaf Cody Hochstenbach (met een knipoog naar Jan Schaefer): ‘In schaamte kun je niet wonen’.