Boeren vrezen aanscherping waternormen
LTO Nederland vreest aanscherping van de milieuregels om aan de Europese waterrichtlijnen te kunnen voldoen. 'Vertrouw meer op de boer, minder op de regel'tjes'.
Om de door Europa opgelegde doelen voor meer en schoner te halen zou de Nederlandse overheid minder op regels en meer op de innovatieve kracht van de boer moeten vertrouwen. Verscherping van de wettelijke normering is niet effectief.
Aanscherping gevreesd
Dat schrijft boeren organisatie LTO Noord deze week in een rapport met aanbevelingen voor het kabinet. De boeren vrezen dat de normen worden aangescherpt, nu het water na 25 jaar milieubeleid nog steeds niet schoon genoeg is. ‘Het laaghangende fruit is geplukt, de grote stappen zijn gemaakt. Aanscherping van bijvoorbeeld de emissienormen van mest of andere stoffen levert slechts geringe verbetering op, maar kan wel de bedrijfsvoering van boeren in gevaar brengen’, aldus Kees van Rooijen, beleidsadviseur water van LTO Noord.
Stro in de maiskuil
Beter is het volgens hem om de boeren zelf het initiatief te laten nemen en te vertrouwen op hun innovatieve kracht. ‘Zo lopen er momenteel pilots waarbij boeren stro onderin hun maiskuilen leggen. Dit blijkt het weglekken van de schadelijke sappen in de bodem en in het water grotendeels tegen te gaan. ‘
Grondwater op peil
Ook pleit LTO voor gebiedsgerichte aanpak waarbij het grondwater zoveel mogelijk op een constant peil wordt gehouden. ‘Leg in veenweide bijvoorbeeld drainage aan onder het grondwater, in plaats van erboven. Daardoor breekt het veen minder snel af, wat goed is voor de waterkwaliteit. En het komt de bedrijfsvoering van de boeren ten goede, omdat de oogst beter is bij een stabiel peil. ‘Wij willen daarom best die drainage betalen, want daar staat tenminste wat tegenover. Aanscherpen van de normen zal alleen maar verliezen opleveren’.
Eén systeem voor meer draagvlak
Om draagvlak te behouden voor het waterbeheer op het platteland is het verder volgens Van Rooijen goed om de regels voor water kwaliteit en die voor waterkwantiteit bij elkaar in een regelsysteem te brengen. ‘Nu is het zo dat boeren vaak twee keer met vragen en regels te maken krijgen, die overduidelijk met elkaar te maken hebben en elkaar soms zelfs overlappen of tegenspreken’.
Een opmerking als: "Wij willen daarom best de drainage betalen, etc" is een regelrechte gotspe. Drainage is een ontwateringsmiddel op het eigen perceel van de agrariër, dus altijd voor rekening van die agrarier. Feit is dat de ingezetenen, niet-agrariers zijnde, via de watersysteemheffing al onevenredig meebetalen aan aanpassingen van het watersysteem, welke primair voor de agrarische sector zijn. In die zin is de afgelopen jaren zowel in de waterschapsbelastingensfeer, alsook de zeggenschap in de waterschapsbesturen er al lang geen sprake meer van de trits: Belang, Betaling, Zeggenschap: Ingezeten betalen voor de Landbouw en de Landbouw is via de geborgde zetels onevenredig sterk vertegenwoordigd in de waterschapsbesturen, maar draagt financieel niet naar rato bij.
De beste remedie om onaanvaardbare emissies uit de landbouw te saneren is het principe "De vervuiler betaalt" onverkort van toepassing te verklaren en deze middels de Verontreinigingsheffing te belasten. Dan zal blijken dat deze financiële prikkel snel tot verbetering van de waterkwaliteit zal leiden.