Bel, e-mail en like elkaar

Het coronavirus ontwricht onze samenleving op een manier die we tot voor kort niet voor mogelijk hadden gehouden. Het raakt ons allemaal, in onze gezondheid, onze bewegingsvrijheid en ons werk. En het gaat nog wel even duren.

De andere kant van het verhaal is dat we ons ook razendsnel hebben weten aan te passen. Ik denk dat de samenleving met deze tussensprint blijvend gaat veranderen. Om me heen zie en hoor ik de prachtigste verhalen en initiatieven. Vindingrijk, welwillend, positief. Die mooie initiatieven moeten we ook na deze crisis doorzetten. Op weg naar een samenleving waarin iedereen meedoet en we blijvend naar elkaar omkijken.

Ondertussen mag ik gewoon werken. Hoewel, gewoon, we zitten in een wel erg steile leercurve. De fysieke afspraken zijn inmiddels zo’n beetje allemaal afgezegd, we hebben in rap tempo geleerd op een andere manier te overleggen en de conference call is binnen twee weken een doodnormaal begrip geworden. We zijn ook meteen een stuk efficiënter geworden, en besparen veel reistijd. We zoeken, en vinden, werkbare alternatieven waarmee we (dreigende) problemen op een andere manier oplossen. 

Inkomsten komen op de tocht te staan. Mensen verliezen hun (tijdelijke) baan, bedrijven en zzp’ers zien opdrachten wegvallen. Velen wacht een vooralsnog ongewisse toekomst. Een basisinkomen zou een prima vertrekpunt zijn om de ergste zorgen weg te nemen en om mensen een eigen, passende invulling te laten geven aan hun talenten. 

Kwetsbare ouderen hebben nu, net als anders trouwens, veel steun nodig. Zij redden het niet zonder hulp van mantelzorger, hulp of verpleging. Ook daar moeten we meer naar elkaar omkijken, eenzaamheid voorkomen, en zoeken naar duurzame oplossingen. Onder meer door samen met ouderen te achterhalen welke woonvormen bijdragen aan prettig langer zelfstandig wonen. 

Initiatieven, veelal op kleinere schaal, stemmen mij vrolijk. Mijn partner verzorgde bijvoorbeeld tot voor kort trainingen wandelen en rennen in het park voor vrouwen uit de buurt. Nu gaat hetzelfde groepje in hetzelfde park afval prikken voor de broodnodige beweging én een schone omgeving. Met inachtneming van de inmiddels bijna spreekwoordelijke anderhalve meter natuurlijk. 

Het is een gekke tijd, met wekelijkse toespraken van de minister–president, en de Koning die ons via tv een hart onder de riem steekt. Overal voel je warmte, saamhorigheid en respect. De koning had het over de bestrijding van het eenzaamheidsvirus. Eenzaamheid tegengaan kunnen we samen doen. Begin klein, begin bij jezelf, kijk om je heen en zet je in om iedereen te betrekken. Door naar elkaar te luisteren, de ruimte te geven, uit te nodigen en te helpen om over drempels heen te stappen. Bel, e-mail en like elkaar.  

Voor mezelf merk ik ook wat dat betekent. Afgelopen februari is mijn moeder overleden. Ze was 84 jaar en fysiek op. Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat ze de Corona-periode niet meer heeft hoeven meemaken. Door de veranderde omstandigheden bel ik nu regelmatig met haar jongste zus, mijn tante dus. Even bijpraten, herinneringen ophalen, vooruitkijken. En vooral zuiver luisteren, met aandacht. 

Laten we ook nu een tegen eenzaamheid zijn, en na deze crisis de wijk ingaan. Om iedereen te bedanken die een steentje heeft bijgedragen, om ervaringen uit te wisselen, lessons learned te formuleren en een vervolgpad uit te stippelen. Om ook voor de eenzamen onder ons een blijvende verandering teweeg te brengen. 

Han Riksten

Han ondersteunt momenteel in opdracht van het landelijke programma Een tegen eenzaamheid van het ministerie van VWS gemeenten bij het vormen van coalities en het realiseren van programma’s met lokale partners.