Zuinige Hollander

Wie herinnert zich niet de makelaar in koffie, eigenaar van de firma Last en Co, Lauriergracht no. 37, die de zondagochtend gaarne in de kerk doorbracht op voorwaarde dat hij de rest van de week aan de beurs op koffie mocht speculeren. Ondertussen zorgde hij er wel voor dat het pak van Sjaalman, vanwege het feit dat dit belangrijke zaken over de koffieteelt meldde, uiteindelijk in druk zou verschijnen.

Om kort te gaan: wij Nederlanders zouden er, vrij naar dat volksgeloof, volkomen vrede mee hebben als ons iets waar we eigenlijk voor zouden moeten betalen gratis in de schoot wordt geworpen.

Ik geef het onmiddellijk toe: dat gevoel is ook mij niet vreemd. Onlangs moest ik vanwege een bezoekje aan Carla de pedicure in het Amsterdamse Betondorp, een parkeermeter zien te vinden die wel geld tot zich nam. Ik reed eindeloos rond, alleen maar om te merken dat er niet één bij was die geld wilde aannemen. Ten einde raad, ik was al te laat voor de afspraak, stapte ik achter het stuur vandaan en rende ik naar Carla. Ik vertelde dat alle parkeermeters in Betondorp stuk waren. Daarmee vertelde ik Carla blijkbaar niets nieuws. ‘Nee’, zei ze. ‘Ze zijn in Betondorp allemaal stuk. Maar dat kan de gemeente niet schelen. Nu wachten we op nieuwe parkeermeters, maar daar wachten we al bijna een jaar op. De oude zijn niet meer te repareren. Zeggen ze.’

Kijk, op zo’n moment voelt de Hollander zich op zijn Hollandst. Gratis! Voor niets!

Niet veel later reed ik in lijn 9 van het Centraal Station naar huis. Tot de dag van vandaag heb ik dan het gevoel dat het mijn tram niet is, maar wat ik liever ‘de tram van mijn tante’ noem. Die moesten we nemen, lang geleden, als we bij mijn tante op bezoek gingen.

Dit keer nodigde de trambestuurder ons met brede armgebaren van harte uit in zijn wagen. ‘Loop maar door hoor. Vandaag is het gratis. De chipautomaten werken niet!’

In die tram werd de stemming almaar gezelliger. Dank u, bestuurder. Fijn! Een ritje voor niks! Sommige reizigers vielen de bestuurder zelfs om zijn hals.

Sindsdien ben ik er toch over gaan twijfelen. Ik heb in mijn leven voldoende predikanten gehoord die met het timbre van hun stem de aanwezigheid van Gods geest suggereren. Ik heb ook voldoende makelaars in koffie ontmoet om te weten dat de kerk het voornaamste bijkantoor van de beurs is. Misschien is er toch iets van waar.

Dat God het ’t beste voor heeft met hen die het voor de wind gaat.